Adam Bochnak

(17 września 1899 Kraków – 28 maja 1974 Kraków)

historyk sztuki, muzealnik 

rodzina

z rodziny kupieckiej

syn Władysława, kupca, i Józefy ze Spyszów 

Adam Bochnak (1899-1974) by Stanisław Kolowca

miał siostrę Zofię (1903-1999)

poślubił Ewę Mossoczy (1912-2006), mieli dwóch synów, Wojciecha i Jacka

biogram

           Kształcił się w gimnazjum św. Anny w Krakowie, następnie studiował historię sztuki i archeologię na UJ, między innymi pod kierunkiem Juliana Pagaczewskiego i Jerzego Mycielskiego. Jeszcze w trakcie studiów rozpoczął pracę jako asystent i adiunkt w Zakładzie Historii Sztuki UJ.
           Jako student walczył w szeregach krakowskiego batalionu Legii Akademickiej działającego na froncie ukraińskim. W okresie okupacji zorganizował i prowadził tajne gimnazjum i liceum w Ciężkowicach koło Tarnowa, a po wyzwoleniu był jego pierwszym dyrektorem.
           Po wojnie powrócił na UJ, pracował także w muzeach krakowskich. Był kierownikiem Muzeum Sztuki UJ, wicedyrektorem Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu, dyrektorem Muzeum Narodowego w Krakowie, prorektorem UJ, członkiem PAU. Był przez wiele lat sekretarzem i kierownikiem Komisji Historii Sztuki, redaktorem i współredaktorem wydawnictw historycznych.
           Zajmował się historią sztuki (głównie polskiej) X-XIX wieku, historią nauk o sztuce oraz muzeologią, jego zainteresowania naukowe skupiały się wokół historii sztuki barokowej i rokoka, był wybitnym znawcą rzemiosła artystycznego, zwłaszcza złotnictwa gotyckiego. Odkrył wiele nieznanych dzieł sztuki sakralnej. Autor około 220 prac naukowych. Zainicjował prace nad Katalogiem Zabytków Krakowa, był autorem życiorysów polskich historyków sztuki, badał między innymi życie i dorobek Mariana Sokołowskiego.
           Za pracę naukową i społeczną otrzymał wiele nagród i odznaczeń państwowych. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżami Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
           Pochowany na Cmentarzu Rakowickim, (kwatera Ł południe, po lewej Grzesickiego).
          Jego imię nosi ulica w dzielnicy Swoszowice (Wróblowice), między ulicą Myślenicką i ulicą Familijną.

wybrane prace:
1922 - praca doktorska Kolegiata św. Józefa w Klimontowie
1925 - Giovanni Battista Falconi
1925 - Warowny klasztor Karmelitów Bosych w Zagórzu
1925 - Kościół św. Stanisława w Uhercach
1925 - Zabytki przemysłu artystycznego w kościele parafialnym w Luborzycy (z Julianem Pagaczewskim)
1931 - Ze studiów nad rzeźbą lwowską epoki rokoka
1935 - Dwa naczynia z herbami Wazów w kolegiacie łowickiej
1935 - "Opłakiwanie Chrystusa", obraz w głównym ołtarzu kościoła parafialnego w Bieczu
1938 - Grób biskupa Maura w krypcie św. Leonarda na Wawelu
1948 - Zarys dziejów polskiej historii sztuki
1952 - Gobeliny Katedry wawelskiej z historią Jakuba
1953 - Kaplica Zygmuntowska
1957 - Historia sztuki nowożytnej (2 tomy)
1957 - Eksport z miast pruskich w głąb Polski w zakresie rzemiosła artystycznego
1959 - Polskie rzemiosło artystyczne w wiekach średnich (z Julianem Pagaczewskim)
1960 - Mecenat Zygmunta Starego w zakresie rzemiosła artystycznego
1960 - Najstarsze budowle wawelskie

kalendarium

1917-1922 - studiował historię sztuki na UJ

1918-1919 – uczestnik wojny polsko-ukraińskiej
1918 XI - brał udział jako ochotnik w odsieczy Lwowa

1919-1921 – uczestnik wojny polsko-bolszewickiej
1920-1969 - pracował na UJ

1922 – w cerkwi w Zwierzeniu odkrył cenny krzyż limuzyjski (1 z sześciu znalezionych w Polsce i najlepiej z nich zachowany), obecnie w Muzeum Archidiecezjalnym, w Przemyślu
1922 - uzyskał doktorat (promotorem był Julian Pagaczewski)
1925 - uzyskał habilitacje w zakresie historii sztuki narodów słowiańskich
1933-1957 - kierował Muzeum UJ
1935-1939 - konserwator w Gabinecie Rycin PAU
1935-1965 - współredaktor "Rocznika Historii Sztuki"

1937 – adiunkt w Zakładzie Historii Sztuki
1939 - uzyskał tytuł członka korespondenta PAU
1945 - dyrektor Liceum Koedukacyjnego w Ciężkowicach
1945-1957 - kustosz i zastępca dyrektora Muzeum Narodowego w Krakowie pod nazwą Państwowe Zbiory Sztuki na Wawelu
1945-1953 - redaktor "Prac Komisji Historii Sztuki PAU"

1947 X 29 – Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
1947-1963 - zastępca prezesa Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa
1948 - profesor kontraktowy
1953-1957 - kierownik odtworzonego po wojnie Zakładu Historii Sztuki
1953 - przewodniczący Komisji Historii Sztuki PAU
1954 - profesor nadzwyczajny
1954-1956 i 1959-1961 - dziekan Wydziału Filozoficzno-Historycznego UJ
1956-1959 - prorektor UJ
1957-1963 - dyrektor Muzeum Narodowego w Krakowie
1957 - został profesorem zwyczajnym i kierownikiem Katedry Historii Sztuki Nowożytnej
1958 - otrzymał Nagrodę miasta Krakowa za kierowanie polską ekspozycją zabytków krakowskich na międzynarodowej wystawie "Złoty wiek miast europejskich" w Gandawie

1959 – odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski
1960-1969 - dyrektor Instytutu Historii Sztuki
1961-1963 - współredaktor (wraz z Janem Dąbrowskim) "Rocznika Krakowskiego"
1963 - laureat nagrody ministra szkolnictwa wyższego
1966 - laureat nagrody ministra szkolnictwa wyższego
1968-1974 - przewodniczący Komisji Teorii i Historii Sztuki PAN
1972 - otrzymał Medal PAN im. Kopernika
1973 - odznaczony tytułem "Zasłużony Nauczyciel PRL"

źródła:

Słownik biograficzny historii Polski, Ossolineum, Wrocław 2005

Teresa Stanisławska-Adamczewska, Jan Adamczewski, Kraków, ulica imienia …, Kraków 2000

Biogramy uczonych polskich, część I: Nauki społeczne, zeszyt 1: A–J, Wrocław 1983