Eugeniusz Artwiński
(1 marca 1892 Warszawa – 10 września 1944 Lwów)
lekarz neurolog, psychiatra
rodzina
syn Stefana, prezydenta Kielc w latach 1934–1939, i Marii
brat Danuty i Janiny
poślubił Wandę, z domu Drozdowską
zmarł bezpotomnie
biogram
Po przeprowadzeniu się rodziców do Kielc brał udział w strajku szkolnym, i mimo to, że był jeszcze dzieckiem wydalono go ze szkoły. Pobierał nauki w gimnazjum a następnie ukończył Szkołę Handlową. Brał udział w konspiracyjnej PPS, wyśledzony przez Rosjan musiał uciekać z miasta. Odbył studia medyczne na Wydziale Lekarskim UJ.
Jeszcze przed I wojną przeprowadzał ćwiczenia wojskowe w oddziałach strzeleckich. Po wojnie służył w wojsku, doszedł do rangi kapitana.
Po otrzymaniu doktoratu został asystentem w klinice Jana Piltza, a następnie prymariuszem Oddziału Neurologiczno-Psychiatrycznego Szpitala Św. Łazarza. Został profesorem UJ, a następnie profesorem Uniwersytetu Lwowskiego, gdzie objął katedrę psychiatrii i neurologii. Równocześnie sprawował funkcję dyrektora Kliniki Neurologicznej Lwowskiego Instytutu Medycyny i prezesował Towarzystwu Wiedzy Psychiatrycznej.
Cieszył się sławą wziętego psychiatry. Zajmował się badaniem nerwic i metodami terapeutycznymi, między innymi leczniczym stosowaniem promieni rentgenowskich. Był członkiem wielu towarzystw naukowych oraz komitetów redakcyjnych „Rocznika Psychiatrycznego” i „Neurologii Polskiej”. Pełnił funkcję prezesa Krakowskiego Towarzystwa Neurologicznego. Otrzymał szwedzkie odznaczenie Królewskiego Orderu Gwiazdy Polarnej.
Kiedy wybuchła wojna, dostał ataku serca. Jego stan pogorszył się jeszcze bardziej na wieść o tragicznej śmierci ojca w listopadzie 1939 roku. Źle znosił okupację. Zmarł dwa miesiące po odbiciu Lwowa przez Armię Czerwoną.
wybrane prace:
1922 – Histeria w obliczu wojny
1924 - O leczeniu porażenia postępującego zimnicą
1928 - O chorobach nerwowych wieku dziecięcego
1934 - Nerwica reaktywna
kalendarium
1903 – brał udział w strajku szkolnym
1909 – ukończył Szkołę Handlową
1910–1916 – studiował na Wydziale Lekarskim UJ
1922–1936 – był prymariuszem Oddziału Neurologiczno-Psychiatrycznego Szpitala Św. Łazarza
1924 – został docentem
1926 i 1934 – współorganizator Zjazdów Psychiatrów Polskich w Krakowie
1935 – został profesorem UJ
1936 – został profesorem Uniwersytetu we Lwowie
1941 – otrzymał kierownictwo Kliniki Neurologii Lwowskiego Instytutu Medycyny
źródła:
Tadeusz Bilikiewicz, Jan Gallus: Psychiatria polska na tle dziejowym. Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, Warszawa 1962, s. 239-240
Eufemiusz Herman: Neurolodzy polscy. Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1958, ss. 91-94