Elżbieta Dzięciołowska-Śmiałowska Jerzowa Kossakowa
(5 listopada 1910 Bochnia– 28 sierpnia 1975 Kraków)
żona Jerzego Kossaka
rodzina
z rodziny Kossaków
jej wujkiem był kanclerz Otto von Bismarck – żona Bismarcka Joanna Puttkamer i jej babcia ze strony ojca Olga Puttkamer były siostrami
5 sierpnia 1940 w kościele św. Anny poślubiła Jerzego Kossaka (1886-1955), (świadkiem był Adam Żeleński), dzieci: Gloria (1941-1991) i Simona (1943-2007), Gabriela Elżbieta (1946 IX 5 – 1946 IX 9)
Elżbieta, wiążąc się z Kossakiem, chciała przejść do historii – to tajemnica poliszynela w Krakowie
biogram
Była kobietą o wyjątkowej urodzie, szczupłą, długonogą blondynką z ładnym biustem i wciętą talią i ubierała się ze smakiem. Mówiła bardzo dobrze po niemiecku, w czasie wojny pomagała ludziom, chodziła na Pomorską i wyciągała osoby umieszczone na listach egzekucyjnych. Nie umiała sprzątać ani robić zakupów bo to należało do służby, ale była równie oszczędna jak legendarna Lucyna Ćwierciakiewiczowa. Po ogłoszeniu przez Jerzego upadłości domu, przestała wieść „żywot pięknej lamparcicy” i zaczęła zarządzać domem. Zaczęła utrzymywać rodzinę z impregnacji fartuchów rzeźniczych, następnie uzyskała licencję sędziowską i pracowała jako sędzia zawodów motocyklowych. Następnie pracowała jako sekretarka w Polskim Związku Motorowym, była też zatrudniona jako sekretarz Sekcji Motorowej „Kolejarz”, zarabiała też przepisywaniem na maszynie ekspertyz z wypadków motocyklowych i materiałów szkoleniowych. Po godzinach pracy szyła rękawice.
Kolejnym udanym pomysłem było uruchomienie produkcji wyrobów plastikowych na wtryskarkach. Elżbieta mogła sprzedać to, co było w domu. Ale była tak wychowana, że tego zrobić nie może. Wzięła się do ciężkiej pracy. W Kossakówce wyprawiano chemikaliami skórzane fartuchy rzeźnickie, produkowano światełka odblaskowe i plastikowe piłkarzyki. Ujawniła się jej choroba spowodowana wcześniejszym wypadkiem na motocyklu (złamał biodro, nie poszła do lekarza i biodro źle się zrosło). Przeszła trzy operacje biodra w Wojskowym Szpitalu Klinicznym w Krakowie, ale nie mogła już normalnie chodzić, poruszała się o kulach.
Pochowana na Cmentarzu Rakowickim.
kalendarium
1951 – rozpoczęła pracę jako sędzia Polskiego Związku Motorowego
1952 – została zatrudniona jako sekretarz Sekcji Motorowej PTTK Kraków
1953 - zaczęła dorabiać chałupniczo w Spółdzielni Inwalidów „Naprzód”
1955 X – zatrudniła się jako pracownik fizyczny w Spółdzielni Pracy „Pe-Te-Es”
1958 – zainwestowała w matryce i zaczęła na wtryskarkach produkcję wyrobów z plastiku, co zdecydowanie poprawiło sytuację materialną rodziny
źródła:
Joanna Jurgała-Jureczka, Kossakowie. Biały mazur, Poznań 2018
Stefania Krzysztofowicz-Kozakowska, Kossakowie, Wrocław 2001
Kazimierz Olszański: Niepospolity ród Kossaków, Kraków 1994
Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 05.12.2020