Sebastian Lubomirski
(około 1546 - 22 VI 1613 Dobczyce)
żupnik krakowski, twórca potęgi rodu
rodzina
z magnackiego rodu Lubomirskich
herbu Szreniawa bez Krzyża
syn Stanisława i jego drugiej żony Barbary Hruszowskiej z Zabłocia, z pochodzenia Węgierki
poślubił:
-
w 1567 Annę Pieniążkównę (1550 – 1580), sędzianka ziemska krakowska, wniosła mu w posagu 4 000 florenów, nie mieli dzieci
-
w 1581 Annę Branicką z Ruszczy (1562 – 1639), dzieci: Stanisław (1583 – 1649), wojewoda i starosta generalny krakowski, żona Zofia Ostrogska; Katarzyna (1585 – 1611), w 1597 poślubiła księcia Janusza Ostrogskiego, wojewoda, kasztelan, zmarła bezdzietnie; Zofia (1585 – 1612), w 1602 poślubiła Mikołaja Oleśnickiego, wojewoda lubelski, kasztelan małogoski; Joachim (1588 – 1610); Barbara (1590 - 1642), w 1611 poślubiła Jana Zebrzydowskiego, miecznik koronny; Anna; Eleonora; Krystyna (1592 – 1645), poślubiła w 1618 Stanisława Koniecpolskiego, hetman wielki koronny
biogram
Brak danych z okresu jego dzieciństwa. Studiował na uniwersytecie w Lipsku, później przebywał na dworze biskupa krakowskiego Filipa Padniewskiego.
Podczas drugiego bezkrólewia popierał Stefana Batorego, był zwolennikiem kanclerza Zamoyskiego. Utrzymywał dobre stosunki z Zygmuntem III, któremu nieraz udzielał pożyczek. W czasie rokoszu stanął przy królu, starał się o uspokojenie nastrojów i zawarcie ugody. Od króla Stefana Batorego otrzymał urząd żupnika krakowskiego i administrując krakowskimi żupami solnymi, zebrał wielki majątek. Będąc żupnikiem zwalczał konkurencję, prowadził rabunkową gospodarkę w kopalniach, fałszował miary, wyzyskiwał górników. Udzielał pożyczek na wysoki procent, był przy tym bezwzględnym wierzycielem, przejmującym dobra dłużników.
Był jednym z fundatorów klasztoru kamedułów na Bielanach pod Krakowem. Jego ogromny majątek składał się z 80 wsi, kamienic w Krakowie, zamku w Wiśniczu oraz pałacu w Woli Justowskiej.
Jego druga żona Anna z Branickich (? - 10 I 1639 Wiśnicz), po śmierci męża zamieszkała w Dobczycach i Wiśniczu, zajmując się wychowywaniem dzieci i wnuków. Odznaczała się gorliwością religijną, na miejscu zakupionych budynków przy bramie Mikołajskiej ufundowała klasztor Dominikanek z kościołem Na Gródku, według tradycji wotum dziękczynne za zwycięstwo w bitwie pod Chocimiem (1621), w której odznaczył się ich syn Stanisław Sebastian.
kalendarium
1581 – 1592 – żupnik krakowski
1582 - nabył starostwo bendzińskie od Provanny
1584 – został burgrabią krakowskim
1585 - 1593 – wszedł w posiadanie starostwa dobczyckiego, sądeckiego, spiskiego, sandomierskiego
1591 – kasztelan małogoski
1592 - otrzymał tytuł hrabiego Świętego Imperium Rzymskiego (S.I.R.)
1593 – nabył od Kmitów zamek w Wiśniczu
1596 – nabył kamienicę Pod Baranami, także drugi dom przy Rynku Głównym (obecnie nr 34), a od córek Justa L. Decjusza (młodszego), Barbary Dembołeckiej i Elżbiety Decjuszównej, Wolę Justowską i Przegorzały
1598 – kasztelan biecki
1603 – kasztelan wojnicki
1603 - otrzymał od cesarza tytuł hrabiego na Wiśniczu
1604 IV 7 - ofiarował kamedułom wieś Bielany
1609 - 1611 - wysłał na wyprawę dwóch synów na czele własnego oddziału
1611 - ufundował i uposażył kaplicę przy kościele Dominikanów w Krakowie, która stała się mauzoleum rodzinnym (tamże pochowany 5 VIII 1613)
źródła:
Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000
Michał Rożek, Przewodnik po zabytkach Krakowa, Kraków 2008
Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 06.04.2018
czytaj więcej iPSB ...