Emil Gołogórski
(27 II 1862 Wiedeń – 7 II 1921 Warszawa)
inżynier, generał WP
rodzina
poślubił Marię Artwińską
dzieci: Maria Emilia, mąż Zygmunt Bakanowski; Jerzy, major, magister praw, przemysłowiec, żona Helena Znaniecka
biogram
Po ukończeniu 6-klasowego gimnazjum realnego we Lwowie, rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej, następnie przeniósł się do Wojskowej Akademii Technicznej. Po studiach rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii, w stopniu podporucznika. Pierwszy przydział służbowy otrzymał do 1 Pułku Inżynieryjnego.
Został przeniesiony do Krakowa w celu wykonania zadań projektowych i nadzorczych przy budowie obiektów fortecznych Twierdzy Kraków. Jego dziełem są forty pancerne: 44a "Pękowice", 45a "Bibice", 48a "Mistrzejowice", 50 ½ OST "Barycz" / "Kosocice", 50 1/2 WEST "Kosocice" i fort pomocniczy piechoty 50a "Lasówka".
Po I wojnie przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu generała porucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Kraków”, później został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. Zakończył służbę we Lwowie i został przeniesiony do stolicy, gdzie objął stanowisko szefa Departamentu II Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Na tym stanowisku odpowiadał za organizację wojsk inżynieryjnych i saperów, wojsk łączności, wojsk kolejowych i wojsk samochodowych. We wrześniu powierzono mu szefostwo Grupy Technicznej Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
kalendarium
1880 - ukończył 6-klasowe gimnazjum realne we Lwowie
1881 – 1882 – studiował na Politechnice Lwowskiej
1883 – studiował w Wojskowej Akademii Technicznej
1883 VIII 18 - ukończył studia z wynikiem bardzo dobrym i rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii
1883/1884 - przeniesiony został do Krakowa, do 1889 był referentem do spraw telefonów fortecznych, obiektów mostowych i min demolujących.
1918 XI 13 - przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu generała porucznika
1918 XI 17 – został przez J. Piłsudskiego mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Kraków”
1919 III – VI – łączył obowiązki dowódcy okręgu generalnego z funkcją zastępcy dowódcy Grupy Operacyjnej generała Iwaszkiewicza
1919 V 30 - został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie
1920 II 23 - zakończył służbę we Lwowie i został przeniesiony do stolicy
1920 III 10 - wyznaczony został na stanowisko szefa Departamentu II Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie
1920 IV 21 – został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała porucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej
1920 IX - powierzono mu szefostwo Grupy Technicznej Ministerstwa Spraw Wojskowych