Wincenty Bogdanowski
(31 I 1894 Ślemień koło Żywca – 2 IX 1982 Kraków)
prawnik
rodzina
początkowo nosił nazwisko Bąk
syn Jana i Anny z domu Kuzak
w 1921 roku poślubił Jadwigę (1894-1985) z domu Różycka, nauczycielka
dzieci: Andrzej (zmarł w 1946 roku), Janusz
biogram
W Ślemieniu ukończył dwuklasową szkołę powszechną, następnie uczęszczał do gimnazjum w Wadowicach, które ukończył z wyróżnieniem. W gimnazjum był prezesem czytelni studenckiej oraz kierownikiem orkiestry gimnazjalnej. Aktywnie działał w „Sokole”, był zastępowym w Pierwszej Wadowickiej Drużynie Skautowej i. Stanisława Żółkiewskiego. Po zdaniu matury z odznaczeniem rozpoczął studia na Wydział Prawa i Administracji UJ w Krakowie, wstąpił do Drużyn Strzeleckich. Za dobre wyniki w nauce Wydział Krajowy przyznał mu stypendium im. Ignacego Marynowskiego w kwocie 400 koron rocznie aż do ukończenia studiów (w tym czasie za stancję z całkowitym utrzymaniem płacił 34 korony miesięcznie).
Z wybuchem I wojny światowej został powołany do armii austriackiej, odniósł rany w walkach nad Nidą, jeszcze w czasie wojny ukończył kurs oficerski, został komendantem wojskowym w Humaniu. Po powrocie do Krakowa został oficerem w Wojsku Polskim. Zdał końcowe egzaminy i został doktorem prawa. Rozpoczął pracę w Banku Hipotecznym, następnie pracował w Izbie Skarbowej w oddziale bilansowym.
Został działaczem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. Był dyrektorem naczelnym Zakładów Porcelany w Ćmielowie, dyrektorem administracyjno-handlowym Zakładów Ceramicznych Stanisław Burtan i Spółka w Krakowie. Mieszkał przy ul. Mickiewicza 29. Został radnym miejskim i prawnikiem.
Po wybuchu wojny uczestniczył w ratowaniu przed Niemcami ołtarza Wita Stwosza, który ukryto w Sandomierzu. Po ewakuacji krakowskich urzędów został przez Radę Miejską wybrany wiceprezydentem Krakowa. Opuścił to stanowisko, rozpoczął działalność konspiracyjną w Stronnictwie Pracy i został współpracownikiem rządu londyńskiego. Został aresztowany przez gestapo i był więziony na Montelupich. Po zwolnieniu wrócił do dawnej pracy w firmie Burtan, współpracował z ruchem podziemnym, mianowany majorem Małopolskiego Okręgu AK.
Po wojnie uruchamiał fabryki porcelany na Dolnym Śląsku, działał w Izbie Przemysłowo–Handlowej, był radcą prawnym Akademii Górniczo–Hutniczej, prezesem Wojewódzkiego Związku Tenisa Stołowego, honorowym prezesem KS „Garbarnia". Był współinicjatorem utworzenia Wydziału Ceramicznego AGH. Doprowadził do reaktywowania Bractwa Kurkowego, został jego prezesem. W pierwszym po wojnie strzelaniu do kura uzyskał tytuł Króla Kurkowego. Za zasługi w odnowieniu, rozwoju i umacnianiu Bractwa Kurkowego był powszechnie nazywany Królem – Odnowicielem.
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera 25, rząd zachodni, grobowiec rodzinny).
Jego imię nosi ulica w X dzielnicy Swoszowice, we Wróblowicach, łącząca ulicę Dróżki z ulicą prof. Henryka Niewodniczańskiego.
kalendarium
1906 – rozpoczął naukę w Gimnazjum w Wadowicach
1912 X – został dowódcą plutonu konspiracyjnej Studenckiej Drużyny Strzeleckiej
1913 X 1 – rozpoczął studia na Wydziale Prawa i Administracji UJ w Krakowie
1914 – powołany do armii austriackiej
1918 – komendant wojskowy w Humaniu
1919 – uzyskał tytuł doktora prawa
1919/1920 – podjął pracę w Banku Hipotecznym
1919–1920 – działacz Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji
1920 – walczył w wojnie polsko–bolszewickiej
1925 – w Izbie Skarbowej
1926 – dyrektor administracyjny Zakładów Ceramicznych Burtana
1929 – został dyrektorem naczelnym Zakładów Porcelany w Ćmielowie
1930 – dyrektor administracyjno-handlowy Zakładów Ceramicznych S. Burtan i Spółka w Krakowie
1935 – radny miejski
1937 VI 17 – w Tetarze Starym, na zebraniu organizacyjnym sektora miejskiego OZN, został w zarządzie skarbnikiem
1938 III – wszedł do Rady Okregowej OZN Ziemi Krakowskiej
1938 XI 13 – w Teatrze Starym odbyły się wybory do Senatu, został wybrany zastępcą senatora
1939 II 22 – na pierwszym posiedzeniu rady miejskiej został wybrany ławnikiem z klubu radzieckiego OZN
1939 IX 4 – wybrany wiceprezydentem m. Krakowa
1939 IX 20 – 23 – sprawował urząd prezydenta Krakowa
1939 IX 23 – opuścił stanowisko prezydenta
1939 X 20 – powołany przez Komisarza Krakowa Ernesta Zörnera do Rady Przybocznej Miasta Krakowa
1939 XI 8 – 1939 XII 22 – aresztowany przez gestapo był więziony na Montelupich
1940 - wrócił do dawnej pracy w firmie Burtan i Spółka
1942 – major Małopolskiego Okręgu AK
1946 – radny m. Krakowa
1950 – współinicjator utworzenia Wydziału Ceramicznego AGH
1957 - reaktywował Towarzystwo Strzeleckie czyli Bractwo Kurkowe
1957 VI 30 – wybrany prezesem Bractwa
1964 VI 16 – uzyskał tytuł Króla Kurkowego
1964-1965 – Król Kurkowy i prezes Zarządu Zrzeszenia Właścicieli Nieruchomości
1997 – jego popiersie z brązu autorstwa C. Dźwigaja ustawiono w Parku Strzeleckim
źródła:
Czesław Brzoza, Kraków między wojnami, Kraków 1998
Bogdanowski Wincenty, Okupacja - pierwsze dni, „Kraków” 1986 nr 3
Wroński Tadeusz, Kronika Okupowanego Krakowa, Kraków