ul. Św. Wojciecha 4
Kościół św. Wojciecha jest kościołem parafialnym na jednym z osiedli w Dzielnicy VI Bronowice, którego intensywna rozbudowa miała miejsce w latach 70. XX wieku. Początki parafii św. Wojciecha również sięgają lat 70. XX wieku – w 1978 na osiedlu Bronowice utworzony został Ośrodek Duszpasterski z kaplicą i salami katechetycznymi, który podlegał obejmującej wówczas znaczną część dzielnicy parafii św. Antoniego. Osiedla mieszkaniowe bardzo szybko się rozbudowywały i wkrótce niewielka parafia przestała być wystarczająca dla rosnącej ilości wiernych. W 1988 na osiedlu Bronowice, w miejscu Ośrodka Duszpasterskiego utworzono nową parafię, której nadano wezwanie św. Wojciecha. Budowę nowego kościoła parafialnego rozpoczęto w 1. połowie 1993, a w październiku 1994 kardynał F. Macharski wmurował uroczyście przywieziony z Rzymu, poświęcony przez Papieża Jana Pawła II kamień węgielny pod budowę. Budowę ukończono w 1997, uroczystej konsekracji dokonał kardynał F. Macharski w 2000 roku.
Kościół parafialny usytuowany jest na niedużym placu, ograniczonym ul. Młynówka Królewska od południa, ul. św. Wojciecha od strony wschodniej i ul. Wesele od strony zachodniej. Plac wokół kościoła został częściowo ogrodzony ceglanym murem. Bryła świątyni oraz usytuowanej przy niej plebanii została tak wkomponowana w otaczające zabudowania mieszkalne, by tworzyć z nimi spójną stylistycznie całość.
Twórcami projektu kościoła są architekci Wacław Seruga i Małgorzata Buratyńska – Seruga. Tworząc ten projekt, architekci oparli się na tradycyjnych wzorach budownictwa sakralnego – kościół w typie bazylikowym, zbudowany na prostokątnym planie, a po lewej stronie przy elewacji frontalnej ustawiono masywną, prostokątną wieżę, zwieńczoną czterobocznym, ostrosłupowym hełmem oraz zdobioną prostokątnymi profilowaniami. Elewacje kościoła nie są otynkowane, ale eksponują intensywną, surową kolorystykę materiału – cegły o różnych odcieniach rudej czerwieni i brązów. Kolorystykę dopełnia pomarańczowa dachówka.
Wnętrze kościoła jest jasne i pogodne, a jego kompozycja symetryczna i uporządkowana. Ma podłużny, bazylikowy układ – widzimy tam krótkie prezbiterium, zamknięte pięciobocznie i podniesione o kilka stopni, szeroką nawę główną oraz oddzielone od niej wysokimi, profilowanymi filarami dużo węższe nawy boczne, a w południowej części korpusu, nad wejściem głównym – chór muzyczny. Ściany oraz strop kościoła są otynkowane na kolor biały, natomiast marmurowe posadzki oraz marmurowa okładzina na dolnych partiach filarów między nawami utrzymane są w tonacjach szaro-kremowych.
Autorem wystroju i większości elementów wyposażenia kościoła jest Maciej Kauczyński. Najważniejszym elementem jest umieszczony w środkowej części ściany prezbiterium krucyfiks oraz ustawiona po jego lewej stronie figura patrona parafii – św. Wojciecha, utrzymane w idealizującej, delikatnej stylistyce. Rzeźby te wykonane są z drewna lipowego i częściowo polichromowane, a ich autorem jest krakowski rzeźbiarz Tadeusz Szpunar. Poniżej umieszczono tabernakulum – odlane z mosiądzu i ujęte w kolistą, ażurową glorię z promieni, zdobioną motywami gwiazd. Ustawiony w prezbiterium ołtarz soborowy oraz ambona oraz stojąca po lewej stronie ściany dzielącej prezbiterium i nawę ośmioboczna chrzcielnica wykonane zostały z jasnego, pomarańczowego marmuru i ozdobione delikatnym reliefem.
Kolorystyka wnętrza kościoła została wzbogacona i ożywiona przez barwną dekorację. W wysokich, prostokątnych oknach naw bocznych oraz w oknie nad chórem muzycznym wykonane są piękne witraże, zaprojektowane przez M. Kauczyńskiego. Na witrażach tych zakomponowane są sceny z postaciami polskich świętych i błogosławionych, których życie związane było z Krakowem, a także sceny z historii Archidiecezji Krakowskiej, wykonane w związku z jubileuszem tysiąclecia istnienia Archidiecezji. Witraże są wykonane z nieregularnych, niedużych kawałków szkła o bardzo intensywnych, jaskrawych kolorach z przewagą odcieni błękitu i kontrastowych, mocnych czerwieni i żółci.
Ważnym akcentem kolorystycznym wnętrza kościoła św. Wojciecha są również mozaiki, które także zaprojektował M. Kauczyński. W technice tej wykonane są między innymi Stacje Drogi Krzyżowej, zakomponowane na ścianach naw bocznych – zwróćmy uwagę na ich ekspresyjną formę oraz kolorystykę, która podkreśla nastrój kolejnych scen. Kolorową, mozaikową dekorację zobaczymy jeszcze na ścianach zamykających nawy boczne od strony prezbiterium oraz na parapecie chóru muzycznego, gdzie przedstawiono w prostokątnych wnękach postaci aniołów, grających na różnych instrumentach muzycznych. Mozaiki z aniołami wykonane zostały w subtelnych, pastelowych kolorach, bez intensywnych kontrastów, które widzieliśmy w Stacjach Drogi Krzyżowej.
Mozaikowa dekoracja pojawia się również na ścianie prezbiterium, po bokach zakomponowanej centralnie grupy rzeźbiarskiej. Są to kompozycje z postaciami sześciu polskich świętych – po lewej stronie zobaczymy śś. Rafała Kalinowskiego, Jadwigę Królową oraz Brata Alberta, natomiast po prawej stronie śś. Jana z Dukli, Jana Kantego i Maksymiliana Kolbe. Żywa, nasycona kolorystyka tych kompozycji zdominowana jest przez odcienie błękitów, a postaci świętych ukazane są w stylizowanych, nawiązujących do manieryzmu pozach.
W kościele zwróćmy także uwagę na duże żyrandole, wiszące nad nawą, które wykonane zostały z czarnej, żelaznej kraty i ozdobione postaciami aniołów. Ich cebulowaty kształt oraz miękka, stylizowana linia wprowadzają do wnętrza Kościoła element orientalny. Ustawione w nawie oraz w prezbiterium ławy i krzesła wykonane są z ciemnego drewna. Jego żywy kolor w połączeniu z migotającym wieloma barwami światłem wpadającym przez witraże nadaje przestronnemu wnętrzu cieplejszy, bardziej kameralny charakter.
W podziemiu kościoła znajduje się kaplica Matki Boskiej Fatimskiej, która ze względu na swoje przeznaczenie nazywana jest Kaplicą Chrzcielną. Kaplica ma plan ośmioboku, a autorami wystroju jej wnętrza oraz większej części elementów wyposażenia są Iwona i Jarosław Hofmanowie. Zobaczymy tam zbudowaną w centrum kaplicy w jej posadzce, nawiązującą do tradycji wczesnego chrześcijaństwa chrzcielnicę, nakrytą pokrywą w formie wielkiego krzyża greckiego. W chrzcielnicy tej obrzęd chrztu dokonywany jest przez zanurzenie – po odsunięciu pokrywy schodzi się kilka stopni w dół do jej wnętrza, gdzie znajduje się zbiornik z wodą. Poza tym w kaplicy zobaczymy dekorację mozaikową, ze sceną pt. „Cud w Fatimie”.
Architektura kościoła św. Wojciecha zwraca uwagę nawiązaniami do tradycji architektury sakralnej – architekci stosują zarówno w bryle jak i w kompozycji wnętrza formy nawiązujące do stylów historycznych. Budowla ta została wkomponowana w otoczenie tak, że dziś stanowi jego dominantę ale jednocześnie dopełnia je, tworząc zamkniętą całość.