Dzisiejsza data:

          Nazwa Dziekanowice, dawniej Dzecanouicze, Dzyekanowicze, Dziekanowice ma charakter patronimiczny, wskazuje, że wieś stanowiła uposażenie dziekana kapituły katedralnej krakowskiej, czyli prałata, który sprawował pierwszą godność w kapitule krakowskiej. Dziekan przewodniczył obradom kapituły i reprezentował ją na zewnątrz, nadzorował niższy kler katedralny.

           Wieś Dziekanowice była położona nad rzeką Dłubnią, przy trakcie z Krakowa do Słomnik, graniczyła od północnego - zachodu z Bosutowem, od zachodu z Węgrzcami, od północnego - wschodu z Kończycami, od wschodu z Raciborowicami, od południa z Batowicami; leży 8 km na północny - wschód od centrum Krakowa.

           Niewielka część południowych Dziekanowic została włączona do Krakowa 1.I.1986, po podziale administracyjnym z 1991 wchodzi w skład XV dzielnicy samorządowej. Większa część wsi z historycznym centrum zabudowy należy administracyjnie do gminy Zielonki.

         Wieś podlega od czasów średniowiecza do czasów nam współczesnych parafii pod wezwaniem św. Małgorzaty w Raciborowicach.

           Według tradycji Dziekanowice stanowiły własność klasztoru O.O. Dominikanów w Krakowie, z nadania Iwona Odrowąża biskupa krakowskiego (1218 - 1229). Klasztor ten nie mógł posiadać dóbr ziemskich, więc wieś podobno została odsprzedana kapitule katedralnej krakowskiej za księgę dekretów i pewną sumę pieniędzy. Wieś po raz pierwszy wzmiankowana w źródłach w latach 1350 - 1351 jako Dzecanowicz należała do dóbr prestymonialnych, stanowiła własność kapituły katedralnej krakowskiej.

            W 1464 król Kazimierz Jagiellończyk na prośbę kapituły krakowskiej przeniósł Dziekanowice z prawa polskiego na magdeburskie. Dwór z zabudowaniami dworskimi został wybudowany przez dzierżawcę Dziekanowic Jana Długosza juniora (zm.1471) kanonika krakowskiego, młodszego brata znanego historyka polskiego. Według relacji kronikarza Jana Długosza z 1470 - 1480 wieś liczyła 7 ½ łana kmiecego, znajdował się tu dobrze utrzymany dwór z zabudowaniami dworskimi, karczma. Po 1471 wieś dzierżawił Paweł z Głowni (zm.1493) dziekan kapituły krakowskiej, kanonik gnieźnieński. Następnie w 1479 dzierżawę wsi otrzymał Stanisław z Kurozwęk (zm. ok.1482) kanonik krakowski, późniejszy kanclerz Królestwa Polskiego.

            W rejestrze poborowym województwa krakowskiego z 1629 odnotowano, iż Dziekanowice stanowiły własność kapituły krakowskiej, liczyły 6 łanów. W 1789 wieś nadal należała do kapituły krakowskiej, liczyła 120 mieszkańców, 19 domów, znajdował się tu dwór. W okresie pomiędzy 6 - 24 kwietnia 1794 po zwycięstwie pod Racławicami na polach pomiędzy Dziekanowicami, a Bosutowem znajdował się obóz wojskowy generała Tadeusza Kościuszki. W 1799 wieś dzierżawił ks. A. Gaworski.

            W 1806 wieś przeszła na własność państwa, następnie została sprzedana właścicielom prywatnym. W 1870 wieś liczyła 203 mieszkańców. Obszar dworski w Dziekanowicach należał do Bolesława Sawiczewskiego, liczył 306 morgów. Zaś gromada posiadała 139 morgów. W 1890 posiadłość ziemska należała do klasztoru Franciszkanek w Krakowie.

            Pomiędzy wsią a Bosutowem przed I wojną światową zostały wniesione na okolicznych wzgórzach umocnienia polowe (długości około 3 km). W rejonie dzisiejszej ul. Powstańców został wybudowany w końcu lat dziewięćdziesiątych XIX wieku fort nr 47 ½ „Sudół”. Był to mały międzypolowy fort pancerny, obecnie częściowo zachowany.

           Jesienią 1914 wieś została prawie całkowicie zniszczona przez wojska austriackie, w ramach przygotowań do obrony twierdzy Kraków.

            W latach 1918 - 1920 nastąpiła odbudowa wsi, pod kierunkiem Wacława Krzyżanowskiego, wybitnego architekta krakowskiego. W 1931 roku wieś liczyła 41 budynków oraz 339 mieszkańców.

Zabytki:

            We wsi znajduje się zachowany zespół dworski klasycystyczny dwór drewniano - murowany z początku XX wieku, powstał ma miejscu starego budynku z około 1820 roku. Dwór został przebudowany około1960 roku. Wokół zabudowań dworskich park krajobrazowy z 1. połowy XIX wieku, przekształcony w XX wieku.

            Na północnych obrzeżach wsi, niedaleko granicy z Bosutowem znajdował się kopiec pamiątkowy, według tradycji jest to mogiła zmarłych albo poległych tutaj żołnierzy kościuszkowskich.