Wróżenice

           Nazwa wsi, dawniej wieś Frosenicz, Wrosnicza, Wrosinicze, Wrosznycza, Wrozenycze, Wrożnica, Wrożenica, ma charakter patrymonialny i pochodzi od nazwy osobowej Wrożyna

           Wieś była położona nad Potokiem Kościelnickim, 17 km na północny - wschód od centrum Krakowa. Graniczyła od zachodu z Węgrzynowicami, od północy z Karniowem, Czulicami, od południa z Górką Kościelnicką, od wschodu z Tropiszowem, z Czernichowem. Najstarsza zabudowa wsi powstała w rejonie skrzyżowania ulic Wróżenickiej i Ostrówka, gdzie znajdował się wiejski plac.

           Od czasów średniowiecza wieś podlegała parafii pod wezwaniem św. Wojciecha w Pobiedniku Małym. W XIX wieku podlega parafii pod wezwaniem św. Mikołaja w Czulicach.

           Wróżenice są po raz pierwszy wzmiankowane w 1268 roku jako Wrosinichi w Kodeksie Mogilskim. Wieś już w 2. połowie XIII wieku należała do klasztoru Cystersów w Henrykowie. W 1294 roku król Wacław II zezwolił Cystersom z Henrykowa na lokację wsi na prawie niemieckim. Według relacji Jana Długosza z lat 1470 - 1480 wieś należała do klasztoru Cystersów w Mogile, liczyła 4 łany kmiece. We wsi znajdował się folwark klasztorny oraz karczma. W 1581 roku wieś liczyła 6 łanów kmiecych, wzmiankowano młyn. Według rejestrów dóbr województwa krakowskiego z 1629 roku Wróżenice stanowiły nadal własność opactwa mogilskiego. W 1790 roku wieś należała do klasztoru Cystersów w Mogile, liczyła 23 domy oraz 146 mieszkańców. We wsi w rejonie dzisiejszej ul. Ostrówka znajdował się folwark i karczma.

           W końcu XVIII wieku Cystersi mogilscy przekazali Wróżenice jako uposażenie parafii św. Bartłomieja w Mogile. Po 1815 roku Wróżenice stały się osadą nadgraniczną, położoną tuż przy granicy pomiędzy Rzeczpospolitą Krakowską, a Królestwem Polskim. Na początku lat czterdziestych XIX wieku wieś dzierżawił Piotr Michalczewski (1807 - 1886) uczestnik powstania listopadowego. W 1870 roku wieś z Rogowem liczyła 248 mieszkańców. Posiadłość dworska należała do probostwa mogilskiego i liczyła 216 morgów. Gromada zaś posiadała 215 morgów. W 1931 wieś liczyła 46 budynków oraz 279 mieszkańców. W okresie międzywojennym folwark nadal wchodził w skład posiadłości kościelnych.