Dzisiejsza data:

Węgrzynowice

           Nazwa wsi Węgrzynowice, dawniej Wangrzynowycze, Wągrzynowice, Węgrzynow, ma charakter patrymonialny i pochodzi od nazwy osobowej Węgrzyn

           Wieś Węgrzynowice była położona nad Potokiem Kościelnickim, 16 - 17 km na północny - wschód od centrum Krakowa. Graniczyła od północnego-zachodu z Krzysztoforzycami, od północy z Karniowem, od zachodu z Wadowem, od południa z Ruszczą, od wschodu z Górką Kościelnicką. Zabudowa wsi rozwinęła się wzdłuż dzisiejszej ul. Węgrzynowickiej. Podlegała od czasów średniowiecza parafii pod wezwaniem Wszystkich Świętych w Górce Kościelnickiej.

           Wieś po raz pierwszy wzmiankowana w 1385 roku jako Vangrinouicz, Wangrinow, stanowiła własność szlachecką. W 1398 roku została przekazana klasztorowi O.O. Benedyktynów w Tyńcu. W 1434 roku pisarz krakowski Bartłomiej z Górki Kościelnickiej, otrzymał wieś w dożywocie od klasztoru tynieckiego. Według relacji Jana Długosza z lat 1470 - 1480 wieś należała do benedyktynów tynieckich; liczyła 6 łanów kmiecych, znajdował się tu dwór klasztorny oraz karczma. Zabudowania folwarku klasztornego znajdowały się w zachodniej części wsi. Kościół w Górce Kościelnickiej miał prawo do dziesięciny snopowej z folwarku węgrzynowieckiego. W 1529 roku o wspomnianą dziesięcinę snopową toczył się długoletni spór pomiędzy kościołem w pobliskiej Górce, a Benedyktynami tynieckimi. W 1581 roku wieś liczyła 4 łany kmiece i należała do Trzecieskiego.

           Według rejestrów dóbr województwa krakowskiego z 1629 roku Węgrzynowice stanowiły własność opactwa tynieckiego. Jeszcze w 1783 roku Węgrzynowice były w posiadaniu klasztoru Benedyktynów w Tyńcu, a w 1789 roku wieś stanowiła własność Skarbu Rzeczpospolitej. Wieś liczyła 104 mieszkańców, znajdowało się tu 16 domów, w tym zabudowania dworskie oraz karczma.

           W 1790 roku wieś przeszła w ręce prywatne, należała do stolnika brzesko - kujawskiego Skopowskiego. W XIX wieku była w posiadaniu rodziny Zapalskich. W 1870 roku wieś liczyła 119 mieszkańców. Posiadłość dworska liczyła 255 morgów ziemi i należała do Józefa Zapalskiego. Gromada zaś posiadała 49 morgów. W 1890 roku wzmiankowane są dwa obszary dworskie; większa posiadłość należała do Czesława Zapalskiego, mniejsza do Antoniego Kolegowicza. W 1931 roku wieś liczyła 28 budynków oraz 131 mieszkańców.