Karolina Lanckorońska
(11 VIII 1898 Buchberg – 25 VIII 2002 Rzym)
historyk, historyk sztuki
rodzina
córka Karola (1848 – 1933), mecenasa i kolekcjonera sztuki, i Małgorzaty Lichnowskiej (1863 – 1957), jego trzeciej żony
siostra Adelajdy (1903 – 1980) i Antoniego
biogram
Wybitna badaczka nowożytnej sztuki włoskiej, ukończyła studia na uniwersytecie w Wiedniu, następnie wykładała historię sztuki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie.
W czasie II wojny światowej działała w konspiracji (AK), była więziona w obozie koncentracyjnym w Ravensbrück, następnie wstąpiła do (I Korpusu WP gen. W. Andersa. Po wojnie zamieszkała w Rzymie. Była współzałożycielką Polskiego Instytutu Historycznego, inicjatorka i redaktorka publikowanej przez Instytut serii tekstów źródłowych do historii Polski przechowywanych w archiwach zagranicznych, między innymi Elementa ad fontium editiones (67 tomów 1960-92).
Wraz z rodzeństwem utworzyli Fundację im. Lanckorońskich, która wspiera polskie instytucje naukowe i kulturalne w kraju i za granicą. Opublikowała między innymi Dekoracja kościoła Il Gesu na tle rozwoju baroku w Rzymie (1935). Ofiarowała rodzinną kolekcję dzieł sztuki muzeom polskim (Zamek Królewski, Muzeum Narodowe i Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie oraz Zamek Królewski w Krakowie, który otrzymał 78 obrazów, głównie włoskich z XIV-XVI w., 200 rysunków i akwarel oraz zbiór monet). Odznaczona Krzyżem Wielkim Orderu Polonia Restituta.
kalendarium
1926 - ukończyła studia na uniwersytecie w Wiedniu
1936 – 1939 - wykładała historię sztuki na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie
1943 – 1945 - więziona w obozie koncentracyjnym w Ravensbriick
1945 - zamieszkała w Rzymie
1945 - współzałożycielka Polskiego Instytutu Historycznego
1967 - współzałożycielka Fundacji im. Lanckorońskich
1990 – została członkiem PAU
1994 - ofiarowała rodzinną kolekcję dzieł sztuki muzeom polskim
1997 - przekazała PAU rodzinny księgozbiór