Edward Korczyński

Sas - Korczyński

(5 X 1844 Dobromil – 23 IX 1905 Kraków)

lekarz internista

rodzina

syn Antoniego (15 I 1812 – 14 XI 1886), radcy Sądu Wyższego, i Elżbiety z Karbachów (4 I 1810 – 10 II 1884)

brat Adolfa (1840 XI 6 – 1880 I 18)

poślubił Emilię Franciszkę z Pareńskich (1855 – 1935)

dzieci:

Emilia (1876 II – 1876 III)

Antoni Izydor (1879 – 1929)

Edward Antoni Fabian (około 1880)

Tadeusz Wojciech

Edmund Eugeniusz

Kazimierz

Irena (1881 – 1937)

biogram

           Szkołę podstawową kończył w Nowym Targu, a gimnazjum w Krakowie. Po studiach na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego uzyskał dyplom doktora medycyny i niemal natychmiast rozpoczął praktykę lekarską w Dębicy.

          Uzyskał asystenturę w klinice lekarskiej UJ, prowadzonej wówczas przez Karola Gilewskiego. Będąc zdolnym diagnostą i organizatorem szybko uzyskał samodzielne stanowisko ordynatora Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala św. Łazarza. Odbył kilkumiesięczną naukową podróż do przodujących w dziedzinie medycyny klinik w Szwajcarii i Niemczech, zyskał rozgłos zarówno publikacjami naukowymi jak i rozwiniętą praktyką lekarską.

           Został profesorem zwyczajnym patologii i terapii szczegółowej oraz powierzono mu kierownictwo Kliniki Chorób Wewnętrznych UJ, z którą związał swoje losy już do końca życia. Rozwinął szeroką działalność pedagogiczną oraz naukową, wykształcił cały zastęp wybitnych lekarzy.

           Postawił Klinikę na wysokim poziomie, zwiększył liczbę łóżek dla chorych i liczbę asystentów, stworzył także nowoczesne ambulatorium przykliniczne. Od samego początku zabiegał o fundusze na budowę nowego gmachu kliniki i doprowadził do budowy nowoczesnej kliniki chorób wewnętrznych z salą wykładową i zapleczem diagnostycznym przy ulicy Kopernika 15.

           Pracował wiele społecznie, zajmował stanowisko sekretarza Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego, później prezesa. Był prezesem Komisji Balneologicznej przy Towarzystwie Lekarskim Krakowskim, propagującej polskie uzdrowiska i upowszechniającej wiedzę z dziedziny balneologii. Piastował godność członka - korespondenta Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. Zorganizował Stowarzyszenie Wydawnictw Dzieł Lekarskich, później nazwane Towarzystwem jego imienia. Uczynił legat w wysokości 200 koron, tworząc tym samym tzw. żelazny fundusz dla potrzeb związanych z działalnością Muzeum Wydziału Lekarskiego.

           Jego działalność naukowa dotyczyła kilku dziedzin tzw. medycyny wewnętrznej, a jedną z nich była kardiologia. Był pierwszym, który rozpoznał zażyciowo zator tętnicy wieńcowej serca, opisując dokładnie symptomatologię tego stanu. Jego bardzo dokładne i logiczne rozpoznanie zostało potwierdzone badaniem sekcyjnym, przeprowadzonym przez samego Tadeusza Browicza.

           Na uwagę zasługują też jego prace o farmakodynamicznych właściwościach nitrogliceryny, glikozydów konwalii i siarczanu sparteiny jako leku antyarytmicznego. Był znakomitym gastroenterologiem, twórcą tzw. krakowskiej szkoły chorób żołądka, wraz z A.W. Gluzińskim i W. Jaworskim opracował nowe metody badania przewodu pokarmowego, stworzył wiele pojęć z zakresu patologii i diagnostyki tych chorób. Był autorem licznych prac z dziedziny gastrologii, balneologii, reumatologii, kardiologii, umieszczanych przeważnie w „Przeglądzie Lekarskim” oraz w specjalistycznych pismach niemieckich i francuskich. Wiele jego rozpraw mieści się w wydawanym pod jego redakcją „Zbiorze prac klinicznych” (22 zeszyty do 1900 roku).

           Pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera T, grób rodzinny).

wybrane prace:

1871 - Spostrzeżenia lekarskie z oddziału chorób wewnętrznych szpitala św. Łazarza

1882 - Najnowsze prace o pylicy płucowej (Pneumocionosis)

1882 - Nowsze teorie gorączki

kalendarium

1862 - 1867 - studiował na Wydziale Lekarskim UJ

1862 – wraz z kolegami zorganizował Towarzystwo Biblioteki Uczniów Wydziału Lekarskiego UJ, zwane inaczej Towarzystwem Biblioteki Medyków UJ (TBM UJ)

1868 – uzyskał dyplom doktora medycyny

1869 – został asystentem w Klinice Chorób Wewnętrznych UJ

1869 – został członkiem Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego

1872 – objął stanowisko prymariusza oddziału chorób wewnętrznych Szpitala Św. Łazarza

1873 – 1880 – był redaktorem „Przeglądu Lekarskiego”

1874 – objął stanowisko wiceprezesa Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego

1874 – został profesorem zwyczajnym patologii i terapii szczegółowej oraz dyrektorem Katedry Chorób Wewnętrznych UJ

1875 – założył „Towarzystwo do Wydawnictwa Dzieł Lekarskich Polskich”

1875 – 1876 – pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego

1877 – 1880 – był prezesem Komisji Balneologicznej przy Towarzystwie Lekarskim Krakowskim

1879 – 1881 – był dziekanem Wydziału Lekarskiego UJ

1889 - 1890 – został obrany rektorem UJ

1899 – „Towarzystwo do Wydawnictwa Dzieł Lekarskich Polskich” zmieniło swą nazwę na „Wydawnictwo dzieł lekarskich polskich im. Edwarda Korczyńskiego w Krakowie”

1900 – jego uczniowie i współpracownicy obchodzili 25-lecie pracy Korczyńskiego jako kierownika kliniki i ofiarowali mu na pamiątkę dzieło zbiorowe, wydany z tej okazji Pamiętnik Jubileuszowy zawierający obok wielu prac specjalnych historię wydziału pod jego kierownictwem