biogram

           Po ukończeniu gimnazjum w Wadowicach rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W tym czasie w Wadowicach założył Amatorski Teatr Powszechny, w którym wystawił między innymi Mazepę Juliusza Słowackiego i Achilleis Stanisława Wyspiańskiego.
           Zamieszkał w Sosnowcu, gdzie pracował jako nauczyciel gimnazjalny i prowadził amatorską scenę szkolną. Równocześnie zajmował się, rozpoczętą jeszcze w Wadowicach, krytyką literacką i teatralną. Współpracował z prasą, między innymi z "Głosem Narodu" i "Kuźnicą", a także z katowickim i krakowskim radiem.
           Po wybuchu wojny wrócił do Wadowic, a potem przeniósł się do Krakowa, gdzie wkrótce zorganizował konspiracyjny Teatr Rapsodyczny. Jego nazwa nawiązywała do dawnych rapsodów, którzy byli nosicielami żywego słowa, a także do twórczości Słowackiego i Wyspiańskiego. W pierwszej aktorskiej grupie, oprócz niego, znaleźli się Karol Wojtyła, polonista, późniejszy papież Jan Paweł II, Krystyna Dębowska, wówczas studentka Wyższej Szkoły Handlowej, polonistki Halina Królikiewicz i Danuta Michałowska oraz rzeźbiarz Tadeusz Ostaszewski. Opiekunem ideowym grupy został Tadeusz Kudliński, powieściopisarz i teatrolog.
           Aktorzy wygłaszali swoje partie słowne bezpośrednio wobec zgromadzonej publiczności, czasem z muzyką fortepianu, pozostałe środki inscenizacyjne były bardzo ograniczone i umowne. Występy odbywały się od czasu do czasu, ale zespół do końca wojny dał 7 premier i 22 przedstawienia.
           Po wojnie Teatr Rapsodyczny działał jawnie, wkrótce został uznany za teatr szkolny (obowiązkowy dla młodzieży). W pierwszym sezonie nie miał stałej siedziby i przedstawienia odbywały się w sali kina "Wolność". Organizowano także audycje radiowe i występy gościnne (pierwszy występ we Wrocławiu, potem w Częstochowie, Świdnicy, Katowicach, Karpaczu). Początkowo występował w użytkowanej wspólnie z Teatrem Groteska (w sali przy ulicy Skarbowej 2), następnie w specjalnie adaptowanym budynku przy ulicy Warszawskiej 5 i w gmachu przy ulicy Bohaterów Stalingradu (Starowiślnej) 21 (obecnie T. Kameralny).
           Teatr został ostatecznie rozwiązany. Bezpośrednim powodem decyzji władz stała się msza święta, którą w intencji teatru, na Wawelu z okazji 25-lecia istnienia sceny, odprawił arcybiskup Karol Wojtyła.
           Opracował scenicznie i wyreżyserował 65 pozycji repertuarowych (na ogólną liczbę 74 premier). Budował swój studyjny teatr umowny w oparciu o słowo.
           Pochowany został na Cmentarzu Salwatorskim, przemówienie pożegnalne na uroczystości pogrzebowej wygłosił Karol Wojtyła.