Feliks Kopera

(12 V 1871 Kraków – 27 III 1952 Kraków)

historyk sztuki, muzeolog, dyrektor Muzeum Narodowego

rodzina

syn Jana i Marii z Tokarskich

biogram

           Studiował historię, historię sztuki, filologię klasyczną, polską, romańską i germańską na UJ, uzyskując doktorat. W okresie studiów pracował jako demonstrator w Gabinecie Archeologicznym i Gabinecie Historii Sztuki UJ. Kontynuował studia na uniwersytetach w Bazylei i Berlinie, w Instytucie Sztuki we Florencji oraz prawosławnej Akademii Duchownej w Petersburgu.
           Został kustoszem w Muzeum Czapskich, habilitował się na Wydziale Filozoficznym UJ i jako docent rozpoczął wykłady i ćwiczenia z historii kultury, historii sztuki i archeologii na UJ. Będąc profesorem UJ prowadził także zajęcia praktyczne w Muzeum Narodowym będące świetnym uzupełnieniem wykładów i wiedzy teoretycznej.
           Został dyrektorem Muzeum Narodowego w Krakowie i funkcję tę pełnił do czasu przejścia na emeryturę. Wraz z J. Pagaczewskim przeprowadził reorganizację Muzeum. Powiększył zbiory muzeum o kolekcję Emeryka Hutten-Czapskiego, dzieł sztuki japońskiej oraz obrazów z okresu Młodej Polski stanowiących kolekcję Feliksa Jasieńskiego. W Nowym Gmachu Muzeum Narodowego utworzył Galerię Sztuki Współczesnej im. Stanisława Wyspiańskiego.
           Został członkiem PAU, był przewodniczącym krakowskiego oddziału Związku Historyków Sztuki, członkiem honorowym Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa oraz przewodniczącym Związków Muzeów w Polsce. W okresie okupacji brał udział w ratowaniu zbiorów muzealnych, wielokrotnie przesłuchiwany przez gestapo nigdy nie zdradził miejsca ukrycia obrazu Hołd pruski Jana Matejki.
           Był specjalistą w dziedzinie historii sztuki, zwłaszcza okresu renesansu, muzeologii, dziejów rzemiosła artystycznego, historii kultury w Polsce i Europie Wschodniej oraz numizmatyki i dyplomatyki, autorem ponad 100 prac. Był badaczem dziejów Krakowa i jedną z jego najpopularniejszych postaci. Został uwieczniony w pracach licznych artystów krakowskich, między innymi O. Boznańskiej, L. Chwistka, K. Laszczki, F. Pautscha i A. Waśkowskiego, a także w kuplecie T. Boya-Żeleńskiego Zielony Balonik Muzeum Narodowemu.
           Odznaczony Krzyżem Oficerskim, Krzyżem Komandorskim, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta.
           Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim (kwatera CD północna, grób 6). Ulica jego imienia w dzielnicy Zwierzyniec (Wola Justowska) dobiega do ulicy Podłęże.

wybrane prace:
1904 - Kraków, jego kultura i sztuka
1904 - tomy 1 - 3 Pomniki Krakowa
1925 - 1929 - tomy 1 - 3 Dzieje malarstwa w Polsce
1931 - Historia sztuki w Polsce

kalendarium

1891 - 1896 - studiował historię i filozofię na UJ
1896 - 1900 - kontynuował studia w Bazylei, Berlinie, Florencji i Petersburgu
1899 - 1901 - był kustoszem w Muzeum Czapskich
1900 - habilitował się na Wydziale Filozoficznym UJ
1901 - został dyrektorem Muzeum Narodowego w Krakowie
1901 - został wykładowcą na UJ
1910 - 1950 - będąc profesorem UJ prowadził również zajęcia praktyczne w Muzeum Narodowym
1918 - został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności
1921 - 1922 - był członkiem delegacji polskiej w Mieszanych Komisjach Reewakuacyjnych i Specjalnych w Moskwie, zajmujących się zwrotem dzieł polskich zagrabionych w czasach caratu
1926 - został odznaczony Krzyżem Oficerskim
1930 - 1950 - był przewodniczącym Związku Muzeów w Polsce
1936 - został odznaczony Krzyżem Komandorskim
1938 - w Nowym Gmachu Muzeum Narodowego utworzył Galerię Sztuki Współczesnej im. Stanisława Wyspiańskiego
1950 - został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Polonia Restituta
1950 - przeszedł na emeryturę