Stanisław Klimecki

(20 XI 1883 Wola Przemykowska koło Brzeska – 11 XII 1942 Puszcza Niepołomicka)

prawnik, działacz polityczny

rodzina

syn Edmunda i Rozalii Wróblewskiej
żonaty ze Stefanią Massar, dzieci: córka Barbara była adwokatem, syn Wojciech metalurgiem z tytułem prof.dr inż

biogram

           Uczył się w szkołach w Złoczowie, Wadowicach i Bochni, maturę jako eksternista zdawał w Podgórzu. Studiował prawo na uniwersytecie w Wiedniu, a na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał doktorat. Już w czasie studiów był prezesem Związku Akademickiego i Towarzystwa Biblioteki Prawników, członkiem Związku Walki Czynnej oraz „Strzelec”, współpracował z Komisją Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych.

           Wstąpił do Legionów Polskich, przeszedł cały szlak bojowy, walczył w II Brygadzie Legionów Polskich, dostał się do niewoli rosyjskiej, uciekł do Charkowa, gdzie pod przybranym nazwiskiem Wróblewski uczył w gimnazjum polskim. Po wybuchu rewolucji październikowej powrócił do Krakowa, służył w Wojsku Polskim. Brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich w Krakowie, wystąpił z wojska w stopniu kapitana rezerwy, prowadził kancelarię adwokacką w Podgórzu.

           Zasiadał w Krakowskiej Radzie Miejskiej, został wiceprezydentem Krakowa. Zajmował się opieką społeczną, zdrowiem mieszkańców Krakowa, zielenią i sprawami gazowni. Był między innymi inicjatorem budowy schroniska dla bezdomnych przy ul. Zielnej. Członek Trybunału Stanu, prezes Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, członek Rotary Club Kraków. Po dymisji prezydenta Mieczysława Kaplińskiego pełnił obowiązki prezydenta miasta, następnie przekazał urząd Bolesławowi Czuchajowskiemu, tymczasowemu prezydentowi mianowanemu przez ministra spraw wewnętrznych.

           Po wyjeździe prezydenta B. Czuchajowskiego Rada Miejska powierzyła mu funkcję prezydenta m. Krakowa. Natychmiast wydał odezwę do mieszkańców Krakowa:

           W chwili obecnej pierwszym przykazaniem jest zachowanie odwagi i męskiego spokoju. Zimna krew, opanowanie, wytrzymałość fizyczna i duchowa są nieodzownym warunkiem utrzymania bezpieczeństwa i porządku wśród ludności cywilnej. Praca i życie winny toczyć się nadal.

           Po zajęciu miasta przez Niemców podjął decyzję o konieczności utworzenia Komisji Szkolnej, która miała za zadanie uruchomienie szkolnictwa polskiego wszystkich szczebli. Organizację komisji powierzył rektorowi UJ profesorowi Tadeuszowi Lehr-Spławińskiemu. Komisja, która funkcjonowała w Collegium Novum, do 20 września zarejestrowała prawie 20 tysięcy młodzieży szkół wszystkich typów oraz około 650 nauczycieli i instruktorów, do końca września naukę rozpoczęła większość szkół krakowskich.

           Został przez Niemców usunięty z funkcji prezydenta i aresztowany, co równocześnie oznaczało likwidacje polskiego zarządu miasta (na czele Zarządu Miasta Krakowa stanął nadburmistrz Drezna Ernest Zörner). Był przetrzymywany przy ul. Montelupich, po zwolnieniu został ponownie aresztowany we własnym domu przy ul. Św. Anny 7, w ramach Sonderaktion Krakau i wraz z profesorami UJ i Akademii Górniczej więziony we Wrocławiu i Sachsenhausen. Zwolniony powrócił do Krakowa i przez dwa lata pracował jako adwokat.

            Aresztowany po raz trzeci przez Gestapo został rozstrzelany przez Niemców na Kozich Górkach w Puszczy Niepołomickiej, pochowany w zbiorowej mogile.

kalendarium

1904 – w Podgórzu zdał maturę jako ekstern

1913 – uzyskał doktorat na UJ

1914 VIII - w Legionach Polskich

1914 XII 2 – został mianowany chorążym

1915 V 12 – dostał się do niewoli rosyjskiej

1918 - brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich w Krakowie

1919 VI – wystąpił z wojska w stopniu kapitana rezerwy

1919 - otworzył kancelarię adwokacką w Podgórzu

1926 – został radnym m. Krakowa

1931 II 18 – wszedł w skład Rady Przybocznej

1931 VII 9 - 2 IX 1939 - wiceprezydent Krakowa

1939 IX 3 - przejął władzę w mieście po ucieczce komisarycznego prezydenta Bolesława Czuchajowskiego

1939 IX 4 - członek Obywatelskiego Komitetu Pomocy

1939 IX 5 - powołany przez Radę Miejską na prezydenta m. Krakowa

1939 IX 6 – wyjechał naprzeciw wkraczającym do miasta niemieckim oddziałom 14. armii generała Wilhelma Lista, poddał miasto, chroniąc mieszkańców i miasto przed skutkami ostrzeliwań

1939 IX 20 – usunięty z funkcji prezydenta i aresztowany, przetrzymywany przy ul. Montelupich

1939 IX 30 – zwolniony z aresztu

1939 XI 6 - ponownie aresztowany, wraz z profesorami UJ i Akademii Górniczej więziony we Wrocławiu i Sachsenhausen

1940 I 8 – zwolniony z obozu

1942 XI 28/29 - aresztowany po raz trzeci i osadzony w więzieniu Montelupich

1942 XII 11 - przewieziony z więzienia Montelupich i rozstrzelany na Kozich Górkach w Puszczy Niepołomickiej

1982 – nadano jego imię ulicy w XIII dzielnicy Podgórze, wiążącej ul. Nowohucką z ul. Jana Dekerta

źródła:

Janina Bieniarzówna, Jan M. Małecki, Dzieje Krakowa, t. 4, Kraków 1997

Teresa Stanisławska-Adamczewska, Jan Adamczewski, Kraków, ulica imienia …, Kraków 2000

Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000