Jan Jakóbiec

Górny, Karp, Karpacki, Słotwiński

(28 III 1876 Słotwina koło Żywca – 5 IV 1955 Kraków)

germanista, pedagog, działacz polityczny

rodzina

pochodził z chłopskiej rodziny góralskiej

jego ojciec był społecznikiem, przez wiele lat sprawował funkcję wójta

poślubił Czeszkę Klarę Svec, mieli czterech synów: Juliusza – pracownika naukowego na Wydziale Rolniczym UJ, więźnia obozów Sachsenhausen i Dachau, Tadeusza – chemika – farmaceutę, Mieczysława – lekarza, adiunkta w Klinice Chorób Wewnętrznych UJ, i Stanisława - urzędnika

biogram

           Po ukończenie gimnazjum polskiego w Wadowicach studiował germanistykę, polonistykę i filozofię na UJ, między innymi u Wilhelma Creizenacha, mieszkał przy ulicy Siennej. Po drugim roku studiów otrzymał stypendium zagraniczne Barewicza dla przygotowania się do zawodu nauczyciela języka niemieckiego i studiował w Wiedniu pod kierunkiem J. Minora i Heinzla. Dla ukończenia rozprawy doktorskiej wyjechał do Monachium i Norymbergi. Zdał egzamin doktorski i nauczycielski, został nauczycielem szkół średnich. Pierwszą pracę otrzymał w Gimnazjum św. Jacka jako suplent, później pracował między innymi w Jarosławiu, Podgórzu i Krakowie. Pracował jako wizytator szkół średnich Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie, był wykładowcą dydaktyki języka niemieckiego w Studium Pedagogicznym UJ, został kuratorem okręgu poznańskiego, następnie toruńskiego. Przeszedł w stan spoczynku i powrócił do Krakowa. W czasie okupacji niemieckiej był Delegatem Rządu na Okręg Krakowski, utrzymywał kontakty z arcybiskupem A.S. Sapiehą i Radą Główną Opiekuńczą, był twórcą i działał w krakowskim Porozumiewawczym Komitecie Politycznym.

           Po wojnie pracował w szkolnictwie na terenie Krakowa. Kilkakrotnie przesłuchiwany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, świadek w procesie B. Nieczui-Ostrowskiego. Autor wielu prac z zakresu dydaktyki i metodyki oraz podręczników języka niemieckiego. Publikował artykuły w „Muzeum” i anonimowo w Dzienniku Urzędowym Kuratoriów Krakowskiego i Poznańskiego. Interesował się również etnografią i posiadał duże zbiory w tej dziedzinie.

           Pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera GD, rząd 8, miejsce 4).

wybrane prace:

1923 – Pieśni ludowe Słotwiny

1928 - Podstawowe wskazania metodyczne

1930 – Schule und Haus

1931 – Dort und Stadt

2005 – Na drodze stromej i śliskiej. Autobiografia socjologiczna

kalendarium

1886 - 1888 – uczęszczał do szkoły podstawowej i gimnazjum z niemieckim językiem wykładowym w Białej

1891 – przeniósł się do polskiego gimnazjum w Wadowicach

1896 – zdał maturę

1896 - 1899 studiował germanistykę, polonistykę i filozofię na UJ

1899 - 1901 – kontynuował studia w Wiedniu, Monachium i Norymberdze

1903 – zdał egzamin nauczycielski

1906 - 1924 - nieprzerwanie w Gimnazjum Św. Jacka

1907 – powrócił do Krakowa

1918 i 1919 – brał udział w zjazdach nauczycielstwa polskiego

1924 - 1929 - wizytator szkół średnich Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie

1930 - wykładowca w Studium Pedagogicznym UJ

1936 - kurator okręgu poznańskiego, następnie toruńskiego

1939 II 1 - przeszedł w stan spoczynku i powrócił do Krakowa

1941 VIII 10 - Delegat Rządu na Okręg Krakowski

1945 I 10 – po raz ostatni spotkał się z komendantem Okręgu Krakowskiego AK

1945 II 1 - przekazał obowiązki swemu zastępcy Stefanowi Rzeźnikowi

1945 - 1953 - pracował w szkolnictwie na terenie Krakowa

1946 – nauczyciel łaciny w Gimnazjum im. Nowodworskiego, później uczył niemieckiego w gimnazjum pijarów, jednocześnie lektor w Wyższej Szkole Rolniczej i na UJ

źródła:

Polski Słownik Biograficzny, tom X, autor hasła: Wincenty Danek

Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000