Jerzy Jarocki
(11 V 1929 Warszawa – 10 X 2012 Warszawa)
reżyser teatralny i telewizyjny
biogram
Po studiach w krakowskiej PWST studiował reżyserię w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej w Moskwie. Związał się ze Starym Teatrze w Krakowie, współpracując także z teatrami w Warszawie i Wrocławiu. Był wykładowcą na Wydziale Aktorskim krakowskiej PWST, profesor PWST, członek PAU. W Krakowie zrealizował liczne spektakle, laureat wielu nagród, tytułów i odznaczeń. Zrealizował ponad sto przestawień na scenach Polski i Europy.
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Alei Zasłużonych.
Mikołaj Grabowski:
To dzięki jego spektaklom rosła i umacniała się legenda tej sceny. Mistrz Jarocki zawsze już będzie wymieniany jednym tchem obok Swinarskiego i Wajdy, jako twórca, który odmienił jej oblicze, wprowadził nie tylko nowy repertuar, ale także nowe myślenie o sztuce reżyserii.
wybrane prace:
1963 - Fizycy F. Dürenmatta
1965 - Tango S. Mrożka
1966 - Zmierzch I. Babla
1968 - Moja córeczka T. Różewicza
1969 - Trzy siostry A. Czechowa
1971 - Szewcy S.I. Witkiewicza
1973 - Proces F. Kafki
1975 - Wiśniowy sad A. Czechowa
1979 - montaż literacki Sen o Bezgrzesznej (z J. Opalskim)
1982 - Mord w katedrze T.S. Eliota (wystawiony w Katedrze Wawelskiej)
1988 - Portret S. Mrożka
1991 - Ślub W. Gombrowicza
1993 - Sen srebrny Salomei J. Słowackiego
1997 - Faust J.W. Goethego
kalendarium
1948 - 1952 - studiował w PWST w Krakowie
1952 - 1957 – studiował reżyserię w Państwowym Instytucie Sztuki
Teatralnej w Moskwie
1962 – został reżyserem w Starym Teatrze w Krakowie
1966 - wykładowca na Wydziale Aktorskim krakowskiej PWST
1967 – laureat nagrody im. L. Schillera
1977 – laureat nagrody im. K. Swinarskiego
1991 – uzyskał tytuł profesora PWST
1994 - członek PAU
1996 – odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski
1999 - uhonorowany tytułem Małopolanina Roku
2000 – laureat nagrody Fundacji Kultury Polskiej
2003 – związał się z Teatrem Narodowym w Warszawie
źródła:
Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000