Hechel Fryderyk Bogumił
(Hechell)
(30 III 1795 Wilno – 7 V 1851 Graefenberg)
lekarz, historyk medycyny
biogram
Kształcił się w uniwersytecie wileńskim, gdzie otrzymał najpierw stopień magistra filozofii, a następnie stopień doktora medycyny. Po studiach w Wilnie wyjechał na kilkanaście lat do Niemiec, gdzie okresowo kontynuował studia medyczne, między innymi w Berlinie, gdzie słuchał wykładów Johanna Caspera.
Przez pewien czas interesował się homeopatią, miał zamiar po powrocie do Polski otworzyć homeopatyczną praktykę. Uczył się homeopatii z dzieł Hahnemanna oraz specjalistycznych czasopism: "Homoopatischen Annalen", "Archiv flir Homoopathie" oraz "Homoopatische Zeitung". Korespondował i utrzymywał osobiste kontakty z homeopatami, między innymi z Wolffem, Stegemannem, Hauboldem, Millerem, Schweicheliem, Hmimannem i Trinksem.
Przez dwa lata pracował w szpitalu homeopatycznym dra Schweicherta w Dreźnie, prowadząc własnych pacjentów i obserwując pracę kolegów. Z początku oceniał homeopatię pozytywnie. Odnotowywał w pamiętnikach przypadki chorych wyleczonych wyłącznie za pomocą terapii homeopatycznej. Jednakże dłużej pracując w szpitalu stwierdzał też częste przypadki braku poprawy, a nawet pogorszenia stanu zdrowia pacjentów. Niską skuteczność leczenia homeopatycznego obserwował szczególnie w chorobach nerwowych, psychicznych, porażeniach i w chorobach chronicznych. Uznał z czasem, że wyzdrowienia, które obserwował, są skutkiem działania sił żywotnych pacjenta, zastosowania odpowiedniej diety oraz pobytu chorych w dobrych warunkach szpitalnych.
Ostatecznie porzucił plany otwarcia homeopatycznej praktyki i wrócił do Polski, gdzie podjął działalność dydaktyczną na Uniwersytecie Krakowskim. Został powołany na katedrę historii medycyny, medycyny sądowej i policji lekarskiej. Był przedstawicielem Uniwersytetu na ostatnim sejmie Krakowskiej Rzeczypospolitej oraz był członkiem komisji, której powierzono estetyczny dozór teatru.
Był członkiem TNK, a wraz z F. Wężykiem był współzałożycielem Krakowskiego Towarzystwa Wstrzemięźliwości. Pierwszy zwrócił uwagę na zmiany, jakie zachodzą w mózgu notorycznych alkoholików. Wykazał też, że kobiety upijają się szybciej od mężczyzn z powodu swojej struktury hormonalnej, a uzależnienie nabyte w czasie menopauzy pogrąża je w nałogu całkowicie.
Pod wpływem jego książki O pijaństwie …. w Galicji powstawały słynne „groby gorzałki”. Pragnący zerwać z nałogiem chłopi, za namową księży proboszczów, grzebali w mogiłach flaszki pełne okowity. Zdarzały się jednak przypadki „ekshumacji gorzałki w celach konsumpcyjnych”. Sam Profesor bywał w spelunkach oraz karczmach i często wydobywał z nich ofiary nałogu. Znane są jego wyrażane publicznie opinie, że alkohol jest powodem powszechnej nędzy.
Pod koniec XX wieku poświęcono mu tablicę znajdującą się na rogu ulic Gołębiej i Brackiej.
główne prace
1839 - Historyczno-krytyczne badanie początku i wzrostu medycyny sądowej
1842 - O koniecznej potrzebie i użyteczności policji lekarskie
1842 - O pijaństwie, o jego szkodliwych skutkach i o środkach zapobieżenia onemu
pośmiertnie wydane:
1939 – pamiętniki t. 1 - 2 Człowiek nauki taki jakim był
1950 – t. 3 Kraków i ziemia krakowska w okresie Wiosny Ludów
kalendarium
1813 – otrzymał stopień magistra filozofii
1818 – został doktorem medycyny
1820 – 1831 – praktykował i studiował w Wiedniu i Berlinie
1831 - 1833 – przebywał we wsi Bobośojce niedaleko Złego Komorowa i w pamięci łużyckich chłopów zapisał się jako lekarz-dobroczyńca
1833 - 1834 - pracował w szpitalu homeopatycznym w Dreźnie
1835 – został profesorem na Uniwersytecie w Krakowie
1839 – był współzałożycielem Krakowskiego Towarzystwa Wstrzemięźliwości
1844 – został posłem na Sejm WMK
1848 – 1850 – pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego