Julian Filipowicz
Kogan, Pobóg, Róg
(13 IX 1895 Lwów – 14 VIII 1945 Otwock)
wojskowy
rodzina
syn Antoniego, nadkomisarza straży skarbowej, i Justyny z Derpowskich
poślubił Helenę Lucynę z Marchlów Szelochową, dzieci nie mieli
biogram
Po ukończeniu II Szkoły Realnej we Lwowie rozpoczął studia w Politechnice Lwowskiej, działając jednocześnie w Drużynie Sokolej.
Podczas I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. W czasie kryzysu przysięgowego, odmówiwszy złożenia przysięgi na wierność Austrii, aresztowany przez Austriaków, został osadzony w więzieniu w Przemyślu i następnie wcielony do armii austriackiej, skąd zbiegł i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Zamojszczyzny.
Walczył w obronie Lwowa, po czym pełnił w wojsku różne funkcje: służył w 11 Pułku Ułanów w Ciechanowie, potem był komendantem Szkoły Podoficerskiej, instruktorem 6. Dywizji Ukraińskiej, oficerem łącznikowym przy wojskach Semena Petlury. Skończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie i był dowódcą 7. pułku ułanów lubelskich, a następnie 3. pułku strzelców konnych.
Z wybuchem II wojny walczył z Wołyńską Brygadą Kawalerii w Grupie Operacyjnej „Piotrków” i następnie w Grupie Operacyjnej Kawalerii generała Władysława Andersa, od bitwy pod Mokrą do ostatniej bitwy pod Tomaszowem Lubelskim.
Po klęsce wrześniowej działał w konspiracji najpierw jako Komendant Okręgu Krakowskiego ZWZ, a następnie objął dowództwo Obszaru ZWZ Białystok. Nie leczony, wycieńczony pracą w trudnych warunkach, zachorował na otwartą gruźlicę i przeniesiony został do rezerwy osobowej Komendy Głównej AK. Komenda Główna AK umieściła go w prywatnym pensjonacie dr Zofii Dobrowolskiej w Otwocku (na terenie VII Obwodu Okręgu Warszawskiego „Obroża"), gdzie przebywał pod nazwiskiem Pszczółkowski. Częściowo w sanatorium, a częściowo w domach prywatnych doczekał końca wojny.
Nie brał udziału w Powstaniu Warszawskim i nie poszedł później do niewoli niemieckiej, jak mylnie podają jego biografowie. Zmarł na skutek wylewu krwi (rak płuc wywołany przewlekłą gruźlicą). Został pochowany w skromnej mogile w VIII kwaterze Cmentarza Parafialnego w Otwocku.
Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari oraz dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
kalendarium
1913 – rozpoczął studia w Politechnice Lwowskiej
1914 VIII 6 – rozpoczął służbę w 1. Pułku Piechoty
1914 VII 20 – znalazł się w 1. Pułku Kawalerii – u Beliniaków
1917 – ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii Ostrołęce
1917 VII - po kryzysie przysięgowym wcielony do armii austriackiej
1918 III - zbiegł i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej
1918 – uzyskał stopień podporucznika
1918 – 1919 – walczył w obronie Lwowa
1919 VI – rozpoczął służbę w 11. Pułku Ułanów w Ciechanowie
1920 – został porucznikiem
1920 – awansował na rotmistrza
1924 XII 1 – awansowany na majora ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 21 lokatą w korpusie oficerów kawalerii
1928 - 1930 - był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie
1929 – awansował na podpułkownika
1930 I 1 – został podpułkownikiem dyplomowanym
1930 - 1935 - dowodził 7 Pułkiem Ułanów Lubelskich w Mińsku Mazowieckim
1933 I 1 – został pułkownikiem dyplomowanym
1935 – został dowódcą 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku
1939 VI – 1939 IX 23 - dowodził Wołyńską Brygadą Kawalerii
1939 X 20 – przybył do Krakowa
1939 X – 1941 VI – był I Komendantem Okręgu Krakowskiego Służby Zwycięstwa Polsce – Związku Walki Zbrojnej
1941 VII – opuścił Kraków, zatrzymując się w Miechowie
1941 IX – został komendantem ZWZ Obszaru Białystok
1942 VIII 15 – awansowany na generała brygady
1999 – Kraków upamiętnił go nadając jego imię ulicy w VIII Dzielnicy Dębniki
bibliografia:
Teresa Stanisławska-Adamczewska, Kraków, ulica imienia …, Kraków 2000