Antoni Estreicher
(10 maja 1826 Kraków – 22 marca 1906 Warszawa)
lekarz i społecznik
rodzina
z uniwersyteckiej rodziny Estreicherów
syn Alojzego (1786-1852) i Antoniny Rozbierskiej (24 czerwca 1798 Lwów-1892)
brat Juliana (1819-1867), Adolfa (1820-1886), Franciszka Ksawerego (1821-około 1899), Anieli (1823-1825), Karola Józefa Teofila (1827-1908) i Marii (1830-1902)
około 1870 roku poślubił Wandę Grabowską (1850-1934)
dzieci:
Stanisław (1880-1943); Wanda (1880-1931); Maria; Jadwiga; Kazimierz (1881-1928), poślubił Kazimierę Grzybowską
biogram
Ukończył studia medyczne w Uniwersytecie Jagiellońskim, odbył praktyki w klinikach zagranicznych i przeniósł się do Warszawy, zamieszkał przy Nowym Świecie nr 66. Został wziętym lekarzem i społecznikiem. Zakupił dom przy ulicy Wiejskiej i założył rodzinę. Podczas wojny krymskiej (1853-1856) był lekarzem - ordynatorem w szpitalach wojskowych, potem prowadził zastępczo oddział w szpitalu św. Łazarza, a w szpitalu św. Rocha przez dłuższy czas zastępował lekarzy naczelnych. Zdobył uznanie ofiarnym ratowaniem chorych w czasie kilkukrotnych epidemii cholery w Warszawie. W ludowym tygodniku Czytelnia Niedzielna publikował liczne artykuły popularyzujące higienę, zajmował się problemami społecznymi, walczył z pijaństwem. Był współautorem instrukcji Rysu zasad chirurgii wojennej, która obowiązywała w powstaniu styczniowym.
Z Tygodnika Ilustrowanego, rok 1902, nr 30:
Przez długi szereg lat widzieć można było w krańcowych dzielnicach miasta, na Powiślu lub pod okopami, charakterystyczny jednokonny ekwipaż, którym zacny jubilat objeżdżał swoją biedotę, niosąc radę i ulgę w suterenach i na poddaszach i udzielając pomocy nie tylko lekarskiej, lecz częstokroć i doraźnej pieniężnej, gdy widział, ze na zlecone przezeń środki lecznicze lub odżywcze chory nie może się zdobyć. To też obecność jego przy łóżku chorego wlewa zawsze otuchę i nadzieję w serca biedaków, odejściu zaś częściej towarzyszą podziękowania i błogosławieństwa, niż choćby najskromniejsze honorarium. Dzięki temu, jak również dzięki niezmiernej uczynności i gotowości spieszenia z pomocą pieniężną tym, którzy się o to do niego zwracali i którzy, jak to najczęściej bywa, nie dotrzymywali zaciągniętych zobowiązań, dziś, po 50-letniej mozolnej pracy, pozostał jubilatowi zamiast powoziku „kijek na podpórkę”, i z nim, na wpół zgarbiony, krąży w dalszym ciągu po zaułkach Warszawy.
Pochowany został na warszawskich Powązkach, jego grób nie zachował się.
kalendarium
1849 – otrzymał dyplom lekarza, pracował w szpitalu cholerycznym
1852 VII 8 – został doktorem medycyny na podstawie dwóch rozpraw naukowych: O chorobach nerek pod względem anatomii patologicznej i O tasiemcu
1853 – po odbyciu praktyk zagranicznych osiadł w Warszawie
1853 XII 6 – zdał egzaminy w Warszawie
1856–1864 – należał do zespołu redakcyjnego ludowego tygodnika Czytelnia Niedzielna
1861 – był jednym z inicjatorów założenia pierwszej w Warszawie ochronki dla dzieci
1864-1865 – praktykował w Paryżu
1903 I 7 - Towarzystwo Lekarskie mianowało go swym honorowym członkiem
bibliografia:
Jan Adamczewski, Krakowskie rody, Kraków 1994
Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 05.12.2019
Piotr Szarejko: Słownik lekarzy polskich XIX wieku, T. 1, Warszawa 1991