biogram
Po śmierci matki, wychowywał się pod opieką babki Konstancji, damy dworu księżnej Izabeli Czartoryskiej. W domu odebrał gruntowne wykształcenie w zakresie filozofii i literatury na poziomie uniwersyteckim. Jego nauczycielami byli między innymi matematyk, profesor zlikwidowanego Uniwersytetu Warszawskiego Adrian Krzyżanowski i pan Rohn, nauczyciel języka niemieckiego. Wraz z ojcem odbył kilkumiesięczną podróż po Europie, zwiedzili między innymi Drezno, Lipsk, Weimar, Bonn, Kolonię, Monachium, Mediolan, Wenecję, Wiedeń.
Po powrocie do kraju poślubił Anielę Chłędowską, której rodzice posiadali w Galicji majątek Jawornik i drukarnię z kamienicą w Warszawie i z którą wspólnie prowadzili działalność samokształceniową w środowisku warszawskiej młodzieży. Kontynuował studia historyczne, filozoficzne, literackie i translatorskie. Rozpoczął także publikowanie swoich prac na łamach prasy warszawskiej oraz rozpoczął wydawanie wspólnie z Hipolitem Skimborowiczem własnego czasopisma pt. „Przegląd Naukowy”, w którym publikował wiele tekstów filozoficznych i krytycznoliterackich. Był zwolennikiem i propagatorem filozofii Hegla, którą interpretował w duchu radykalnym.
Włączył się w działalność konspiracyjną, zaczął współpracę z tajną organizacją niepodległościową o nazwie Stowarzyszenie Ludu Polskiego, zagrożony aresztowaniem, wraz z żoną schronił się w Księstwie Poznańskim, gdzie nawiązał kontakty ze Związkiem Plebejuszy i założonym przez Towarzystwo Demokratyczne Polskie Komitetem Poznańskim.
Wydalony z Prus wyjechał do Brukseli, następnie znalazł się w Galicji, gdzie jako emisariusz Towarzystwa Demokratycznego Polskiego brał udział w przygotowaniach powstańczych. Natrafił na gotową strukturę konspiracyjną przygotowaną przez Ludwika Gorzkowskiego. Prowadził agitację wśród chłopów, był założycielem komitetów rewolucyjnych w Tarnowie i Lwowie.
Gdy wybuchło powstanie w imieniu Rządu Narodowego zajął Wieliczkę, zorganizował oddział złożony z 200 górników, z którymi przybył do Krakowa i objął stanowisko sekretarza dyktatora J. Tyssowskiego. Udaremnił przejęcie władzy przez M. Wiszniewskiego i stał się faktycznym przywódcą powstania krakowskiego. Założył Klub Rewolucyjny oraz „Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej”. Dzięki jego staraniom ogłoszono dekrety o utworzeniu warsztatów narodowych, o zniesieniu powinności pańszczyźnianych, tytułów i przywilejów stanowych, wydał odezwę Do wszystkich Polaków umiejących czytać.
Aby zachęcić chłopów do wystąpienia przeciwko Austriakom, zorganizował religijno - patriotyczną procesję, która miała wyruszyć z Krakowa i dotrzeć do okolicznych wsi. Po uroczystym nabożeństwie w kościele Mariackim o godzinie 15 i patriotycznych kazaniach, które wygłosili ks. Andrzej Karczyński i ks. Mateusz Solarski, procesja dotarła do Podgórza.
Od Mogilan wkroczył oddział żołnierzy austriackich generał Collina, którzy zaczęli strzelać do uczestników procesji, zginęło 28 osób, wielu zostało rannych. Austriacy aresztowali 32 księży i ponad 100 osób różnego stanu i wieku. Wśród poległych był także Dembowski, przeszyty kulą i dobity bagnetem oraz ks. Solarski. Wszyscy zostali pochowani we wspólnej mogile na starym cmentarzu Podgórskim.
Jego grób, jedyny na tym cmentarzu, otoczony jest stałą opieką.
wybrane prace
1843 - Kilka myśli o eklektyzmie
1843 - O dramacie dzisiejszym w piśmiennictwie polskim
1845 - Myśl o przyszłości filozofii
1845 - Piśmiennictwo polskie w zarysie