Drzewiecki Zbigniew
(8 IV 1890 Warszawa – 11 IV 1971 Warszawa)
pianista i pedagog
rodzina
syn Ludwika
biogram
Gry na fortepianie uczył go początkowo ojciec, a także Feliks Konopasek, Włodzimierz Oberfelt i Robert Becker, zaś teorii muzyki i gry na skrzypcach Ignacy Pilecki.
Wyjechał na studia politechniczne (budowa maszyn), najpierw do Wiednia, następnie przeniósł się do Brna. Równocześnie dorywczo studiował w Wiener Akademie für Musik pod kierunkiem Karla Prohazki (wyższy kurs gry na fortepianie), a także korzystał ze wskazówek Maurycego Aronsona oraz Paula de Conne'a w Wiedniu i Heinricha Janochy w Brnie.
W latach międzywojennych koncertował w Polsce, Francji, Austrii, Czechach, Rumunii, Szwajcarii, Szwecji i na Łotwie.
W czasie II wojny światowej przebywał w Warszawie, uczestniczył w konspiracyjnych koncertach i udzielał lekcji. Po upadku Powstania Warszawskiego przeniósł się do Krakowa, gdzie zorganizował Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną.
Odbywał tournée artystyczne, między innymi do Francji, RFN, NRD, Belgii, Szwajcarii, Czechosłowacji, na Węgry i do Związku Radzieckiego.
Był organizatorem Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina i członkiem, a po wojnie przewodniczącym jego jury.
Dokonał wielu nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia oraz dla wydawnictw fonograficznych (Polskie Nagrania, Columbia).
Był laureatem wielu nagród artystycznych, między innymi otrzymał Nagrodę Państwową I stopnia. Był honorowym członkiem wielu wyższych uczelni, między innymi uniwersytetów w Helsinkach, Tokio oraz Royal Academy of Music w Londynie.
Do jego uczniów należeli między innymi R. Bakst, H. Czerny-Stefańska, Fu Cung, L. Grychtołówna, A. Harasiewicz i R. Smendzianka.
wybrane prace
1971 - Wspomnienia muzyka
kalendarium
1909 - wyjechał do Wiednia na studia politechniczne
1911 - 1915 - zerwał ze studiami politechnicznymi i uczył się w Wiener Akademie für Musik u Karla Prochaski i u Marie Prentner
1915 - powrócił do Warszawy
1916 II 2 - debiutował w Filharmonii Warszawskiej
1916 IX - został profesorem niższego i średniego kursu fortepianu, następnie przejął kurs wyższy w Instytucie Muzycznym w Warszawie
1927, 1932, 1937 - był członkiem jury Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina
1928 - jako dojrzały pianista, doskonalił swoją grę podczas letnich kursów pod kierunkiem Ignacego Jana Paderewskiego w jego szwajcarskiej willi Riond - Bosson w Morges
1930 - został prorektorem Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie
1930 - 1939 - dojeżdżał również na zajęcia do Lwowa i Krakowa
1931 - 1939 - jako publicysta muzyczny pisał w "Kurierze Warszawskim", "Wiadomościach Literackich", "Muzyce", "Muzyce Polskiej" i "Ilustrowanym Kurierze Codziennym"
1934 - 1939 oraz 1945 - 1948 - był prezesem polskiej sekcji Międzynarodowego Towarzystwa Muzyki Współczesnej
1944 - 1955 - mieszkał w Krakowie
1945 II 3 - wystąpił jako solista podczas koncertu pod batutą Z. Latoszewskiego inaugurującego działalność Filharmonii Krakowskiej
1945 - zorganizował Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Krakowie
1945 - 1955 - był profesorem w PWSM w Krakowie, prowadząc jednocześnie klasę fortepianu w warszawskim PWSM
1946 - 1952 - pełnił funkcję rektora PWSM w Krakowie
1949, 1955, 1960 i 1965 - był przewodniczącym jury Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina
1950 i 1952 - otrzymał nagrodę państwową I stopnia
1955 - zamieszkał w Warszawie, ucząc nadal w krakowskiej PWSM
1955 - został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski
1956 - 1962 - był prezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków SPAM
1959 - 1966 - pełnił funkcję prezesa Towarzystwa im. Fryderyka Chopina
1961 - przeszedł na emeryturę, ale do końca życia udzielał prywatnych lekcji najzdolniejszym studentom
1962 - wystąpił po raz ostatni na estradzie podczas jubileuszu w Filharmonii Narodowej w Warszawie