Rozalia Celakówna

(19 września 1901 Jachówka koło Makowa Podhalańskiego – 13 września 1944 Kraków)

służebnica Boża, pielęgniarka, mistyczka 

rodzina

z rodziny chłopskiej

córka Tomasza (1873-1951) i Joanny (1876-1959) z domu Kachnic

najstarsza z ośmiorga dzieci, jej brat Stanisław był pilotem w Dywizjonie 302, najmłodszy Władysław został salwatorianinem

biogram

            W swojej rodzinie przywykła do wielkiej dyscypliny słowa i pobożności, codziennie w ich domu śpiewano godzinki o Niepokalanym Poczęciu NMP, odmawiano Anioł Pański czy różaniec. W rodzinnej wsi ukończyła szkołę powszechną, potem zamieszkała w Krakowie, gdzie rozpoczęła pracę w Szpitalu Św. Łazarza przy ul. Mikołaja Kopernika, na Oddziale Chirurgicznym. Po 16 miesiącach – do końca swojego życia pracowała w klinice chorób skórno-wenerycznych. Pracując w tej klinice, realizowała swoje powołanie, wykazując hart ducha i poświęcenie, przez które wynagradzała za grzechy zmysłowości. Mimo lepszych propozycji trwała na tej placówce aż do śmierci.

           Na uwagę zasługuje opinia profesora Akademii Medycznej w Krakowie dra Zbigniewa Oszasta przełożonego Rozalii.

           Poznałem Rozalię w 1930 roku jako pielęgniarkę w Państwowym Szpitalu św. Łazarza w oddziale chorób skórnych i wenerycznych. Odtąd okresami byłem jej szefem aż do śmierci, czyli na przestrzeni 14 lat. Pracowała między innymi na sali zamkniętych prostytutek, był to przydział ciężki, praca trudna i niewdzięczna, bo przy najlepszym wykonywaniu obowiązków, zawsze jako pielęgniarka była narażona na agresywne zachowanie się chorych, na wulgarny ich język. […] Zawsze pogodna, i właśnie ta pogoda ducha w życiu codziennym wyróżniała ją od innych pielęgniarek. Niczym się nie zrażała, niczym nie wyróżniała tych czy innych chorych, w zależności od tego czy doznawała od nich wdzięczności czy przykrości. To iż Rozalia mając do wyboru o wiele lepsze warunki materialne, obrała sobie tak przykrą i trudną placówkę i na niej trwała prawie dwadzieścia lat, czyli aż do śmierci, świadczy o jej samozaparciu i poświęceniu.

(„Głos Świętego Łazarza”, 1990, nr 2, str. 10)

           Pochowana na cmentarzu Rakowickim (kwatera XLVIII, rząd zachodni, mogiła 9).

kalendarium

1908-1914 – uczęszczała do szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości

1911 V 11 – przyjęła w kościele Trójcy Przenajświętszej w Bieńkówce pierwszą komunie świętą

1917 VII 2 – przyjęła w kościele Matki Bożej Pocieszenia w Budzowie z rąk kardynała Adama Stefana Sapiehy sakrament bierzmowania

1919-1926 – pielgrzymowała do sanktuariów maryjnych

1924 VIII 27 – wyjechała do Krakowa

1925 IV – rozpoczęła pracę w Szpitalu św. Łazarza, przez miesiąc na oddziale chirurgicznym, następnie na oddziale dermatologicznym jako salowa

1927 XII 15 – wstąpiła do klasztoru klarysek przy kościele św. Andrzeja

1928 III 1 – problemy zdrowotne, po decyzji lekarza, spowodowały opuszczenie zakonu, powróciła do pracy w szpitalu św. Łazarza, na izbę przyjęć

1928 IX 15 – przeniosła się do kliniki okulistycznej, do pracy na sali operacyjnej

1929 XI 30 – powróciła na oddział dermatologiczny

1933 III 26 – zdała egzamin pielęgniarki Polskiego Czerwonego Krzyża

1937 VIII 4 – zdała państwowy egzamin pielęgniarski

1944 IX 8 – w kościele św. Barbary była po raz ostatni w swoim życiu na mszy świętej

1944 IX 10 – przybyły do jej domu lekarz dr Koterla stwierdził anginę Plauta-Vincenta

1944 IX 11 – została przewieziona dorożką do szpitala św. Łazarza

1944 IX 15 – została pochowana na cmentarzu Rakowickim

1946 – dokonano ekshumacji, przeniesiono nową trumnę do nowej mogiły

źródła:

Teresa Stanisławska-Adamczewska, Jan Adamczewski, Kraków, ulica imienia …, Kraków 2000

Zdzisław Gajda, O ulicy Kopernika w szczególności o Wesołej w ogólności, Kraków 2005

Rozalia Celakówna, Kazimierz Dobrzycki (oprac. Stanisław Leniartek): Dziecko Boże Rozalia Celakówna: autobiografia komentowana w trzech tomach, Skawina 2005

Henryk Bejda, Rozalia Celakówna. Historia życia, Kraków 2014