Galeazzo Ciano

(18 marca 1903 Livorno, Włochy – 11 stycznia 1944 okolice Werony, Włochy)

włoski polityk, dyplomata i dziennikarz

rodzina

hrabia Cortelazzo

syn Constanzo Ciano, admirała we włoskiej marynarce, polityka popierającego faszyzm i przywódcę włoskich faszystów Benito Mussoliniego, i Caroliny Ciano

poślubił Eddę, córkę Benito Mussoliniego

dzieci:

Fabrizio (1931-2008)

Raimonda (1933-1998)

Marzio (1937 XII 8 – 1974 IV 11)

biogram

           Po ukończeniu szkoły średniej z drugim wynikiem wśród absolwentów tego rocznika we Włoszech rozpoczął naukę na Uniwersytecie Rzymskim na wydziale prawa. Podczas studiów rozpoczął karierę literacką i publicystyczną. Pisywał do gazet "Il Paese" czy "Il Mondo", a po dojściu faszystów do władzy zaciągnął się do redakcji "Nuovo Paese", a następnie "L'Impero". Pisał także nowele oraz sztuki teatralne, które okazały się kompletnymi niewypałami.

           Jego fascynacja faszyzmem rozpoczęła się jeszcze w pierwszej połowie lat dwudziestych, choć później twierdził, iż znacznie wcześniej znalazł się w kręgu faszystów i wraz z nimi uczestniczył w marszu na Rzym.

           Po ukończeniu uniwersytetu, za namową ojca, postanowił wystartować w konkursie na stanowiska w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Udało mu się dostać z dwudziestą siódmą lokatą. Otrzymał stanowisko wicekonsula w Rio de Janeiro, jednak po ekscesach towarzyskich w tym mieście przeniesiono go na placówkę do Buenos Aires. Został przeniesiony do Pekinu, gdzie objął stanowisko sekretarza poselstwa włoskiego.

           Został wezwany do Rzymu, poślubił córkę Benito Mussoliniego Eddę. Po spędzeniu miesiąca miodowego na Capri został wysłany jako konsul generalny do Szanghaju, następnie był wysłannikiem nadzwyczajnym i ministrem pełnomocnym w Pekinie, gdzie poznał Czang Kaj-szeka.

           Powrócił do Włoch objął funkcję szefa Ministerstwa Prasy i Propagandy, został członkiem Wielkiej Rady Faszystowskiej, a następnie ministrem spraw zagranicznych. Początkowo był zwolennikiem współpracy z Niemcami, później opowiadał się za separatystycznym pokojem z aliantami.

           Na posiedzeniu Wielkiej Rady Faszystowskiej głosował przeciwko B. Mussoliniemu, przyczyniając się do jego upadku. Po zatrzymaniu w północnych Włoszech przez oddziały niemieckie i zwolenników Mussoliniego został przez faszystowski trybunał specjalny skazany w Weronie na karę śmierci i mimo protestów Eddy został rozstrzelany.

           Po wojnie opublikowano jego pamiętniki, które są do dzisiaj źródłem wiedzy na temat działalności włoskiego dyplomaty i najbliższego otoczenia Benito Mussoliniego.

           Jak podaje Internetowa „Encyklopedia Puszczy Białowieskiej”:

           W 1939 roku brał wraz z żoną udział w polowaniu reprezentacyjnym w Puszczy Białowieskiej. Honory gospodyni domu pełniła w Białowieży Jadwiga Beckowa, żona ministra spraw zagranicznych RP - pułkownika Józefa Becka. Gościom, wśród których było bardzo dużo dziennikarzy, przewodził ówczesny ambasador RP w Rzymie - generał Bolesław Wieniawa–Długoszowski z żoną.

           We wspomnieniach naocznych świadków pojawia się głównie hrabina Edda Ciano, znana z tego, że bardzo pudłowała.

         Tadeusz Łaźny z Bielska Podlaskiego, opierając się na wspomnieniach swojej matki, twierdzi, że na jej stanowisko wyszedł wielki ryś. Hrabinie z wrażenia zaczęły się trząść ręce. Wówczas towarzyszący strzelec wyborowy wziął od niej broń i zabił rysia. Okazało się, że była to najładniejsza sztuka ze wszystkich upolowanych tego dnia. Z tej okazji pani Ciano została ogłoszona na balu królową polowania.

           Z kolei strażnik łowiecki Jan Potoka twierdził, że hrabina strzeliła do rysia śrutem, który go tylko ranił. Służba łowiecka otrzymała wtedy zadanie odszukać i dobić rysia. Tak też się stało. Ryś został dostarczony hrabinie jako własnoręcznie przez nią zabity.

            Włoscy goście zwiedzili również białowieskie muzeum przyrodnicze. Zachowała się księga pamiątkowa Parku Narodowego z ich wpisami. Pobyt Eddy i Galeazzo Ciano w Białowieży uwiecznił na zdjęciach początkujący wówczas fotografik i filmowiec Włodzimierz Puchalski.

(oprac. Piotr Bajko)

Cytaty z Ciano:

O sojuszu z Niemcami:

           Nigdy nie byliśmy traktowani jak partnerzy, tylko jak niewolnicy. Wszystkie ruchy odbywały się bez naszej wiedzy, nawet najbardziej podstawowe postanowienia oznajmiano nam już po tym, jak zostały zrealizowane.

1939 VIII 13 zapisał w dzienniku:

           Wracam do Rzymu z obrzydzeniem do Niemców, do ich wodzów i do ich sposobu działania. Oszukali nas i okłamali. A obecnie są w trakcie wciągania nas w awanturę, której nie chcieliśmy i która może skompromitować rząd i cały kraj. Na wieść o agresji przeciwko Polsce naród włoski zatrzęsie się z oburzenia i zechce chwycić za broń przeciwko Niemcom.

Inni o Ciano:

           Dyplomata Dino Alfieri: Z natury był niezwykle żywy, kapryśny, skłonny do fantazjowania, ironiczny i sentymentalny. Zawsze miał gotową ripostę, sypał żartami. W Cianie spotykały się, a często ścierały kontrastowe cechy.

           Goebbels nazwał go trującym grzybem i złym duchem faszyzmu.

wybrane publikacje:

1946 - Pamiętniki, wydanie polskie 1949

1948 - L’ Europa verso la catastrofe

kalendarium

1922 – uczestniczył w faszystowskim marszu na Rzym

1925 – ukończył studia prawnicze i rozpoczął służbę dyplomatyczną

1925–1930 – przebywał na placówkach dyplomatycznych

1927 V – objął stanowisko sekretarza poselstwa włoskiego w Pekinie

1929 – powrócił do Rzymu

1930 IV 24 – poślubił Eddę Mussolini

1933 VI – wysłany został na konferencję do Londynu

1933 – otrzymał stanowisko szefa biura prasowego Mussoliniego

1934 – został mianowany szefem biura Podsekretariatu Prasy i Propagandy

1934 – objął funkcję szefa Ministerstwa Prasy i Propagandy

1934 VI 14 – zorganizował spotkanie Mussoliniego i Adolfa Hitlera

1936 V – został członkiem Wielkiej Rady Faszystowskiej

1936 VI 10 – został mianowany ministrem spraw zagranicznych

1938 – otrzymał Order Orła Białego

1939 II 26 – wraz z małżonką przyjechał do Polski w związku z uroczystościami ku czci pułkownika Francesco Nullo

1939 II 28 – wziął udział w polowaniu reprezentacyjnym w Puszczy Białowieskiej

1939 III 1 – przybył wraz z małżonką do Krakowa w towarzystwie ministra spraw zagranicznych Józefa Becka wraz z małżonką, ambasadora Włoch w Polsce barona Pietro Arone di Valentino i ambasadora Polski we Włoszech Bolesława Wieniawy–Długoszowskiego. Zwiedził miasto i złożył hołd u trumny J. Piłsudskiego oraz wziął udział w uroczystości inauguracji nowego lokalu Instytutu Kultury Włoskiej przy ulicy Basztowej 3

1939 V 22 – doprowadził do podpisania paktu stalowego

1939 VIII 14 – po spotkaniu z polskim ambasadorem B. Wieniawą–Długoszowskim zapisał: Całym sercem jestem z nimi (Polakami)

1943 VII 25 – podczas zebrania Wielkiej Rady Faszystowskiej poparł przeciwników Mussoliniego i głosował za jego usunięciem

1943 X 19 – został aresztowany przez Niemców i wydany Republice Socjalnej

1944 I 10 – wraz z czterema innymi dostojnikami faszystowskimi został uznany za zdrajcę i skazany na rozstrzelanie