Franciszek Bobiński

(IX 1793 Płock – 1 IX 1883 Sierniki)

wojskowy, działacz polityczny

biogram

           Był uczestnikiem kampanii napoleońskich 1809 i 1812, powstania listopadowego i powstania krakowskiego. W czasie powstania listopadowego brał udział w obronie Warszawy przed wojskami rosyjskimi. Będąc kapitanem dowodził dwoma kompaniami z 1 Pułku Strzelców Pieszych obsadzającymi fort nr 54. Wobec znacznej przewagi liczebnej fort został błyskawicznie zajęty przez Rosjan, przy czym większa część załogi zginęła w walce na bagnety. W trakcie walki o fort wyleciał w powietrze magazyn amunicyjny. Zdarzenie to przypisał później Adam Mickiewicz podporucznikowi artylerii Juliuszowi Konstantemu Ordonowi. W wyniku wybuchu zginęło około 300 Rosjan, z czego ciężko ranny został dowódca jednej z kolumn gen. Fiodor Geismar. Po upadku powstania listopadowego wyjechał do Francji.

           Jeden z oficerów powstania listopadowego podpułkownik Józef Zaliwski podjął próbę zorganizowania oporu w Polsce i przygotowania następnego powstania. Bobiński, już podpułkownik, zgodził się zostać jego emisariuszem i wraz z podpułkownikiem Józefem Święcickim udali się do Galicji. Został współzałożycielem i członkiem Zboru Głównego Stowarzyszenia Ludu Polskiego, wraz z Szymonem Konarskim (byłym członkiem Związku Przyjaciół Ludu), S. Goszczyńskim i T. Januszewiczem zredagował tekst ustawy Stowarzyszenia. Po zdemaskowaniu konspiracji przez prowokatora Behrensa nastąpiło wydalenie z miasta kilkuset emigrantów, uważanych za głównych inspiratorów „rewolucyjnych knowań” oraz rozbicie krakowskiego Zboru.

            Ponownie zjawił się w Krakowie podczas Wiosny Ludów, został członkiem Komitetu Narodowego, czynnie uczestniczył w wydarzeniach 25 i 26 kwietnia. Po stłumieniu powstania przez Austriaków wycofał się z czynnej działalności politycznej i osiadł na wsi.

kalendarium

1809 i 1812 – był uczestnikiem kampanii napoleońskich

1831 IX 6 – bronił przed Rosjanami fortu nr 54

1831 IX 28 – X 5 – był faktycznym dowódcą 1 Dywizji Piechoty

1833 III – znalazł się w Lipsku

1833 – wiosną przybył do Galicji

1833 – był współzałożycielem Związku Węglarzy Polskich

1835 II 11 – był współorganizatorem Stowarzyszenia Ludu Polskiego

1835 VII 21 – została podpisana ustawa Stowarzyszenia, której był współredaktorem

1836 II – został wydalony z Krakowa

1836 V – powrócił do Francji

1837 I 2 – wstąpił do Towarzystwa Demokratycznego Polskiego sekcja Strasburg

1848 IV – ponownie przybył do Krakowa, został członkiem Komitetu Narodowego