Beaupré Antoni
(1 maja 1860 Krzemieniec, Wołyń – 12 maja 1937 Kraków)
dziennikarz i działacz społeczny
rodzina
syn Józefa Antoniego, lekarza, i Seweryny z Iwanowskich
poślubił Julię z Porębskich
biogram
Po ukończeniu Gimnazjum św. Anny studiował na Wydziale Prawa UJ. Został redaktorem „Nowej Reformy”, pracował w redakcji „Czasu”, został redaktorem naczelnym „Głosu Narodu”, następnie wieloletnim redaktorem naczelnym „Czasu”.
Podczas I wojny światowej był członkiem Naczelnego Komitetu Narodowego w Krakowie.
Został stroną w pierwszym w Polsce procesie o naruszenie praw autorskich (sprawę wytoczył mu Boy–Żeleński), przegrał w pierwszej instancji, sąd karny skazał redaktora „Czasu” na dwieście złotych grzywny (z ewentualną zamianą na 5 dni aresztu), pięćset złotych pokutnego, i ogłoszenie wyroku na łamach pisma, za samowolne opuszczenie w felietonie słowa „dziwka” (500 zł odpowiadało półrocznej pensji nauczyciela), (miał zapłacić 500 zł odszkodowania – półroczna pensja nauczyciela), wniósł odwołanie, został uniewinniony przez Sąd Najwyższy.
Był prezesem, a następnie członkiem honorowym Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich. Pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Dziennikarzy RP, był wiceprezesem Międzynarodowej Federacji Dziennikarskiej (FIJ), członkiem Międzynarodowego Trybunału Honorowego Dziennikarzy w Hadze.
Rzecznik powrotu Warmii i Mazur do Macierzy, przewodniczył Polskiej Komisji Plebiscytowej w Olsztynie. Zwolennik postaw centrowych, koordynator stronnictw konserwatywnych w BBWR.
Wziął udział w pierwszym zjeździe poetów zorganizowanym przez Ludwika Hieronima Morstina w dworze Morstinów w Pławowicach. Jego postać była pierwowzorem Redaktora w komedii satyrycznej „Rzeczpospolita poetów” napisanej przez Ludwika Hieronima Morstina.
Pełnił funkcję prezesa Wisły (trzeciego z kolei), zastąpił Włodzimierza Ustyanowicza, a zmienił go Antoni Januszewski.
Odznaczony między innymi Orderem Polonia Restituta oraz szeregiem orderów i odznaczeń krajowych i zagranicznych.
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera 45).
Rektor Stanisław Estreicher tak, między innymi, pisał o swym "długoletnim towarzyszu wielu prac": Pióro miał barwne i łatwe, zdolność przyjaznego obcowania z ludźmi niepospolitą, wdzięk osobisty oparty na wieczystej młodości. Został więc szybko jednym z wybitniejszych dziennikarzy polskich; a w dziennikach, w których pracował (prawie wyłącznie "Czas"), zajmował zawsze stanowisko wpływowe. Czy to jako współpracownik, czy to (od 1920 roku) jako naczelny redaktor "Czasu", umiał zachować najpiękniejsze: tradycje tego najbardziej godnego poszanowania polskiego organu politycznego.
kalendarium
1872 – przybył do Krakowa
1878-1882 – studiował prawo na UJ
1883 – rozpoczął pracę w redakcji „Czasu” i w redakcji „Głosu Narodu”
1886 – uzyskał stopień doktora
1901–1914 – redaktor naczelny „Głosu Narodu”
1903 III 6 - wybrany członkiem wydziału Klubu Prawników w Krakowie
1905 – został prezesem Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich
1910 – został członkiem Rady Naczelnej Stronnictwa Prawicy Narodowej
1911 IV 11 – został prezesem nowo utworzonego Polskiego Związku Futbolowego, związek ten rozpadł się jednak po dwóch miesiącach
1911 VII 28 – 1912 VII – pełnił funkcję prezesa Wisły
1917 – ponownie pracował w redakcji „Czasu”
1918 – działał na rzecz poparcia rozmów pokojowych w Paryżu
1920 IV 10 – znalazł się w subkomitecie propagandowym Krakowskiego Komitetu Daru Narodowego dla Naczelnika Państwa J. Piłsudskiego
1920 - jako korespondent krakowskiego „Czasu” wyjechał na Powiśle i Warmię
1920 – mianowany przewodniczącym Polskiej Komisji Plebiscytowej w Olsztynie
1920–1937 – pełnił funkcję redaktora naczelnego „Czasu”
1922 – został członkiem Związku Obrony Kresów Zachodnich, później w Polskim Związku Zachodnim
1922 I 31 – wybrany do nowego zarządu Koła Literackiego i Klubu Prawników
1924 XI 9 – na walnym zgromadzeniu Syndykatu Dziennikarzy Krakowskich (SDK) został wybrany prezesem
1925 IV 30 – odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski
1927 IV 3 – walne zebranie SDK wybrało go prezesem
1927 V 4 – telegramem ostrzeżony przez Boya by mu nie dokonywać żadnych zmian w tekście felietonu, ale felieton ze zmianami już był wydrukowany
1927 X 8 – przez Sąd uznany winnym naruszenia prawa autorskiego
1927 XII 17 – należał do organizatorów zebrania obywatelskiego poświęconego wyborom parlamentarnym
1928 III 14 – przez Sąd najwyższy został uniewinniony
1928 VI 8–10 – wziął udział w pierwszym zjeździe poetów w dworze Morstinów w Pławowicach
1929 V 26 – sygnatariusz odezwy wzywającej do niesienia pomocy Wileńszczyźnie
1929 XI 27 - odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski
1930 XII 21 – walne zgromadzenie SDK obdarzyło go godnością członka honorowego
1931 – został wiceprezesem Zarządu Głównego Związku Dziennikarzy RP
1931-1933 – członek Tymczasowej Rady Miejskiej
1932 IV 6 – w konsulacie węgierskim odbyła się uroczystość dekoracji jego i M. Dąbrowskiego komadoriamii Węgierskiego Krzyża Zasługi
1932 X 18 – na Zjeździe Międzynarodowej Federacji Dziennikarzy został wybrany członkiem Trybunału Prasowego
1933-1937 - członek Zjednoczenia Zachowawczych Organizacji Politycznych
1937 V 14 – w kościele św. Krzyża o 10:30 odbyło się nabożeństwo żałobne
źródła:
Jacek Olczyk, Życie literackie w Krakowie, Kraków 2016
Kronika Krakowa, Warszawa 1996
Czesław Brzoza, Kraków między wojnami, Kraków 1998
Słownik biograficzny historii Polski, Ossolineum, Wrocław 2005
Łoza S. (red.), Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938
Zgon ś. p. red. Beaupre, „Gazeta Lwowska”, nr 106, 14 maja 1937
Dr Antoni Beaupré. Naczelny Redaktor „Czasu”, „Czas”, nr 131, 14 maja 1937
Dr Antoni Beaupré, [w:] Księga pamiątkowa na dziewięćdziesięciolecie dziennika „Czas”. Kraków 1848-Warszawa 1938, Warszawa 1938