biogram
Po śmierci Bolesława objął wydzielone mu w statucie sukcesyjnym Mazowsze z Kujawami.
Był przywódcą buntu młodszych książąt przeciw Władysławowi II Wygnańcowi, który dążył do przywrócenia jedynowładztwa. Poparty przez możnych z arcybiskupem Janem ze Żnina i wojewodą Wszeborem na czele doprowadził do klęski Władysława w bitwie pod Poznaniem i wygnania go z kraju. Stał się nowym księciem zwierzchnim, zajmując oprócz dzielnicy pryncypackiej, należący do Władysława Śląsk.
Cesarz Fryderyk I Barbarossa zorganizował wyprawę na Polskę w interesie Władysława Wygnańca. Niemcy doszli pod Poznań i w pobliskim Krzyszkowie Bolesław musiał złożyć cesarzowi hołd i zobowiązał się do zapłacenia trybutu. Za cenę uznania swej władzy musiał dodatkowo przekazać zakładników, wśród których był także jego najmłodszy brat Kazimierz, stawić się na sejm Rzeszy oraz wziąć udział w wyprawie włoskiej cesarza.
Po śmierci Władysława Wygnańca oddał jego synom – Bolesławowi Wysokiemu, Mieszkowi Plątonogiemu i Konradowi – Śląsk jako własne nadanie, zatrzymując sobie główne grody tej dzielnicy.
Następnie poparł Mieszka Plątonogiego i wspólnie wygnali Bolesława Wysokiego. Jednak zagrożeni ponowną interwencją Fryderyka Barbarossy zmuszeni byli przywrócić władzę na Śląsku Bolesławowi, a Bolesław po raz drugi uznał zwierzchność cesarza i zapłacił duży trybut.
Niepowodzenia polityczne i militarne wywołały u schyłku jego życia bunt możnych, którzy podjęli nieudaną próbę osadzenia na tronie Kazimierza Sprawiedliwego.
Z jego działalnością wiąże się wiele fundacji i nadań, między innymi uczestniczył w fundacji klasztoru kanoników regularnych w Czerwińsku, czynił nadania na rzecz kanoników regularnych w Trzemesznie, klasztoru Panny Marii i św. Wincentego we Wrocławiu, Cystersów z Łekna i Benedyktynów z Mogilna, wspierał także klasztory Cystersów w Jędrzejowie oraz Bożogrobców w Miechowie.
Miejsce jego pochówku nie jest znane, według J. Długosza był pierwszym Piastem pochowanym w Katedrze Wawelskiej.