Włodzimierz Budka
(14 stycznia 1894 Warszawa – 1 marca 1977 Kraków)
archiwista, historyk, bibliofil
rodzina
syn Feliksa, felczera, i Anieli z Żaboklickich
w 1927 roku poślubił Zofię z Kozłowskich, z którą miał córkę Anielę
biogram
Po ukończeniu Szkoły Realnej im. Stanisława Staszica w Warszawie i Gimnazjum Polskiego w Płocku oraz studiów na UJ rozpoczął pracę w Archiwum Ziemskim w Krakowie. Podczas studiów był stypendystą Kasy Mianowskiego.
W okresie II wojny światowej władze niemieckie utrzymały go na stanowisku kustosza w Archiwum (Staatsarchiv). Pracując, porządkował i chronił archiwalia krakowskie (ukrył najcenniejsze akta ze zbiorów AP przed okupantem w opactwie Benedyktynów w Tyńcu, u oo. Kamedułów na Bielanach oraz w kopalni soli w Wieliczce. Po wojnie doprowadził do ich ponownego przejęcia przez kierowaną przez siebie placówkę). Opiekował się również archiwistami wysiedlonymi z Pomorza i Poznania.
Jego główne zainteresowania skupiały się przede wszystkim na dziejach papiernictwa w Polsce, badacz XVI-wiecznych polskich bibliotek prywatnych. Przedmiotem jego badań były także sfragistyka, numizmatyka, chronologia i źródłoznawstwo. Przyczynił się do zabezpieczenia i konserwacji archiwaliów staropolskich. Porządkował i opracowywał między innymi tzw. Teki Schneidera, archiwa Chodkiewiczów, Potockich, Sanguszków, Tarnowskich. Współpracował z Polskim Słownikiem Biograficznym, w którym zamieścił 30 biogramów.
Opublikował około 180 prac naukowych, przeważnie artykułów drukowanych na łamach "Wiadomości Numizmatyczno-Archeologicznych", "Kwartalnika Historycznego", "Archeionu" oraz "Przeglądu Bibliotecznego". Był współpracownikiem Komisji Historycznej PAU i kilku towarzystw naukowych. Za pracę naukową i zasługi przy ratowaniu archiwaliów w okresie okupacji niemieckiej wyróżniony został odznaczeniami państwowymi. Mimo dotkliwego upośledzenia wzroku pracował naukowo do końca życia.
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (Kwatera HA, rząd 8, miejsce 4).
wybrane prace:
1925 - Zaginiony rękopis historii Długosza
1933 - Pieczęcie dawnych miast Księstwa Oświęcimskiego i Zatorskiego
1936 - Stan badań papiernictwa w Polsce od XV - XVIII wieku
1937 - Herby Prus Królewskich i Prus Książęcych jako znaki wodne
1938 - Pieczęcie grodu krakowskiego z wieku XVI - XVIII
1960 – Z dziejów papiernictwa krakowskiego w XVII wieku
1964 - Pieczęć i herb miasta Jasła
kalendarium
1913 - jako wolny słuchacz rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym UJ
1914-1915 – w czasie I wojny światowej przebywał u rodziców w okolicach Włocławka, uczęszczał do gimazjum w Płocku
1916 – powrócił do Krakowa
1916-1920 - kontynuował studia historyczne i polonistyczne na UJ
1918 XI - 1919 III - członek Batalionu Akademickiego w Krakowie
1919 XII – 1939 - pracował w Archiwum Ziemskim w Krakowie (od 1936 roku Archiwum Państwowe)
1923 - uzyskał tytuł doktora z historii na podstawie rozprawy Przejawy reformacji na Mazowszu w latach 1525-1586
1928 X - 1929 IV - uczestnik tzw. Ekspedycji Rzymskiej, której zadaniem było wyszukanie w Archiwum Watykańskim materiałów dotyczących początków stałej nuncjatury w Polsce
1929 – archiwista w Archiwum Ziemskim w Krakowie
1938 – założył klub archiwistów krakowskich Anobii Panicei vulgo Bractwo Kornika Archiwalnego
1939 IV - pełnił obowiązki kierownika Archiwum Państwowego w Krakowie
1945 I – 1946 IV – kustosz i kierownik Archiwum Państwowego w Krakowie
1946 IX - członek Związku Zawodowego Pracowników Państwowych RP
1946-1947 - członek komisji opracowującej godło Polski
1948 VI - jeden z 3 delegatów do Rady Polskiego Słownika Biograficznego
1949 VII - dyrektor Archiwum Państwowego w Krakowie
1950 X - przedwcześnie przeniesiony na emeryturę
1955 – Złoty Krzyż Zasługi
1960 – Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
źródła:
Słownik biograficzny historii Polski, Ossolineum, Wrocław 2005
Arkadiusz Więch, Poczet archiwistów polskich: Włodzimierz Budka (1894-1977), „More Maiorum. Miesięcznik genealogiczny” nr 5 (76), 2019