Kazimierz Buchała

(6 lutego 1924 Gierałtowice koło Wadowic – 7 września 2002 Kraków)

prawnik, specjalista w zakresie prawa karnego 

rodzina

urodził się w rodzinie chłopskiej

biogram

           Rozpoczętą naukę w gimnazjum w Wadowicach przerwała agresja niemiecka na Polskę. Jego rodzina została pozbawiona gospodarstwa rolnego i żyła w bardzo trudnych warunkach materialnych, a on sam trafił na przymusowe roboty do Niemiec, pracując fizycznie na roli. Po wyzwoleniu powiatu wadowickiego powrócił do domu, wstąpił do Armii Krajowej. W wyniku wybuchu niewypału, stracił prawą rękę i dwa palce lewej ręki, pomimo kalectwa kontynuował edukację i po zdanym egzaminie dojrzałości, rozpoczął studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego.

           Po ukończeniu studiów został asystentem, a następnie adiunktem, w kierowanej przez Władysława Woltera, Katedrze Prawa Karnego UJ. Został profesorem UJ, pełnił funkcję dyrektora Instytutu Prawa Karnego. Był czynnym adwokatem, przez kilka kadencji był dziekanem Rady Adwokackiej, pełnił również funkcję prezesa Naczelnej Rady Adwokackiej.

           Był jednym ze współtwórców kodeksu karnego, kodeksu postępowania karnego i kodeksu karnego wykonawczego. Był wybitnym prawnikiem i uczonym, pozostawił ponad 200 publikacji naukowych z zakresu prawa karnego materialnego oraz proceduralnego, jak również z zakresu problematyki samorządu adwokackiego. Współpracował z wieloma zagranicznymi ośrodkami naukowymi, w tym z Instytutem Prawa Karnego Międzynarodowego i Zagranicznego w Freiburgu oraz Instytutem Prawa Karnego w Kolonii.

           Był członkiem Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL Wojciechu Jaruzelskim z ramienia PZPR, członkiem Komitetu Nauk Prawnych PAN oraz członkiem Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów, należał do pierwszego składu Trybunału Konstytucyjnego, po powstaniu tej instytucji.

           Pochowany na cmentarzu w Suchej Beskidzkiej.

wybrane prace:

1964 - Wina przy przestępstwach sprowadzenia powszechnego niebezpieczeństwa. Dyrektywy sądowego wymiaru kary

1972 - Wykład prawa karnego, nauka o karze

1973 - Przestępstwa przeciw bezpieczeństwu w komunikacji drogowej

1980 - Prawo karne materialne, wyd, 2 1989

1995 - Polskie prawo karne współautor z A. Zollem

kalendarium

1945 I – powrócił do domu z przymusowych robót

1945 II 7 – został kaleką w wyniku wybuchu niewypału

1946–1950 - odbył studia na Wydziale Prawa UJ

1949–1950 – odbył aplikację sądową

1950 – nominowany na stanowisko sędziego w Sądzie Powiatowym w Krakowie

1950 - asystent w Katedrze Prawa Karnego UJ

1951 – usunięty z sądu z powodu przynależności do AK

1951-1952 – sędzia Sądu Wojewódzkiego w Krakowie

1953 – adiunkt

1953 – pomimo problemów udało mu się uzyskać wpis na listę adwokatów

1953–1967 – dziekan Okręgowej Rady Adwokackiej w Krakowie

1959 – otrzymał stopień naukowy doktora nauk prawnych, broniąc pracę zatytułowaną Wina przy przestępstwach sprowadzenia powszechnego niebezpieczeństwa

1963 – zrezygnował z czynnego zawodu adwokata

1964 - uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie specjalności prawo karne na podstawie pracy Dyrektywy sądowego wymiaru kary

1967 X 1 – 1994 – kierownik Katedry Prawa Karnego UJ

1968–1970 – sprawował funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji UJ

1970-1981 – dyrektor Instytutu Prawa Karnego

1972 – otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego UJ

1975 – otrzymał tytuł profesora zwyczajnego

1978, 1983-1984, 1995-1996 – staż w Instytucie im. Maxa Plancka we Freiburgu

1978–1981 – pełnił funkcję I sekretarza Komitetu Uczelnianego PZPR

1981 – zaangażował się w prace stworzonej w Ministerstwie Sprawiedliwości Komisji do przygotowania projektu kodeksu karnego, której celem było zreformowanie represyjnego sytemu prawa karnego

1981–1983 – prezes Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej

1985 – przestał być członkiem jej Prezydium

1985–1989 – sędzia Trybunału Konstytucyjnego

1987 - przewodniczący powstałej Komisji do spraw Reformy Prawa Karnego

1991 – współzałożyciel Towarzystwa Prawa Karnego w Warszawie

1994 - przeszedł na emeryturę, rezygnując z kierowania Katedrą Prawa Karnego

źródła:

Słownik biograficzny historii Polski, Ossolineum, Wrocław 2005

Redzik Adam, Żukowski Przemysław: Słownik Biograficzny Adwokatów Polskich, Warszawa 2018

Lidia Becela (red.), Kto jest kim w Polsce, Warszawa 1989