Iwona Borowicka

(6 marca 1929 Łódź – 30 sierpnia 1984 Kraków)

śpiewaczka (sopran), tancerka 

rodzina

z domu Grochulska

córka Jana, kupca, i Katarzyny z Bobrów

5 stycznia 1948 roku poślubiła w Łodzi pianistę i korepetytora teatrów Józefa Borowickiego

biogram

           W czasie II wojny światowej, po wysiedleniu rodziny z Łodzi i rozstrzelaniu ojca, pracowała jako ekspedientka w sklepie spożywczym koło Staszowa. W Łodzi ukończyła szkołę baletową Zygmunta Dąbrowskiego i wokalno-aktorską Grzegorza Orłowa, potem śpiewu uczyła się u Janiny Tisserant-Parzyńskiej. Również w Łodzi zadebiutowała najpierw jako tancerka, później jako śpiewaczka. Jej pierwszą partią wokalną była Arsena w Baronie cygańskim J. Straussa, którą zaśpiewała w nagłym zastępstwie za chorą koleżankę. Udany debiut spowodował, że została etatową chórzystką Operetki Łódzkiej, a następnie jej solistką. W tym czasie zaśpiewała w Wesołej wdówce, Zemście nietoperza, Pięknej Helenie, Domku trzech dziewcząt.

           Za namową Anatola Wrońskiego przeprowadziła się do Krakowa. W Operetce Krakowskiej zadebiutowała w Hrabinie Maricy E. Kalmana. Wystąpiła w 37 premierach, między innymi grała Lizę w Krainie uśmiechu, Hannę w Wesołej wdówce, tytułową Księżną Cyrkówkę, Aninę w Nocy w Wenecji, Wiktorię w Wiktorii i jej huzarze, Sylvę w Księżniczce czardasza, Zuzannę w Cnotliwej Zuzannie, Saffi w Baronie cygańskim, Gabrielę w Wiedeńskiej krwi. Zawsze zbierała znakomite recenzje i cieszyła się poklaskiem widowni.

            Dwukrotnie była wybierana najmilszą aktorką Krakowa. Odznaczona została między innymi Krzyżem Komandorskim i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotą Odznaką miasta Krakowa.

           Pochowana na Cmentarzu Rakowickim (LXIX pas A, rząd II, miejsce 16), jej pogrzeb zgromadził ponad 15 000 krakowian. Jej imieniem została nazwana ulica w śródmieściu Krakowa, przy której stoi obecnie gmach Opery Krakowskiej, łączy ulicę Lubicz z ulicą Aleksandra Lubomirskiego.

wybrane role:

1948 V 8 – Jonie w „Rose Marie” Rudolf Friml

1950 I 26 – Helcia w „Królowa przedmieścia” Konstanty Krumłowski

1950 V 27 – Hersylia „Córka pani Angot” Charles Lecocq

1951 XII 22 – Diana, Minerwa „Orfeusz w piekle” Jacques Offenbach

1953 II 14 – Liza „Kraina uśmiechu” Franz Lehár

1954 III 4 – Hanna Glawari „Wesoła wdówka” Franz Lehár

1954 IX 2 – Bellote „Madame Pompadur” Leo Fall

1954 XII 19 – Hrabina Marica „Hrabina Marica” Emmerich Kálmán

1954 XII 30 – Rozalinda „Zemsta nietoperza” Johann II Strauss

1960 V 5 – Clivia Gray „Clivia” Nicol Dostal

1961 IV 6 – Sylva „Księżniczka czardasza” Emmerich Kálmán

1962 IX 9 – Krystyna de Gondremark „Życie paryskie” Jacques Offenbach

1963 VI 12 – Iduna „Fajerwerk” Paul Burkhard

1963 XII 13 – Miss Mary „Panna Wodna” Jerzy Lawina-Świętochowski

1964 IX 26 – Zuzanna Pomarel „Cnotliwa Zuzanna” Jean Gilbert

1965 IV 24 – Królowa (i zarazem Madeleine) „Loża królewska” Tadeusz Dobrzański

1968 V 25 – Gabrielle „Wiedeńska krew” Johann II Strauss

1969 II 8 – Maria „Miłość Szejka” Marian Lida

1970 XII 16 - Hanna Glawari „Wesoła wdówka” Franz Lehár

1973 V 5 - Hrabina Marica „Hrabina Marica” Emmerich Kálmán

1974 XII 4 – Violetta „Róża Stambułu” Leo Fall

1976 II 26 – Angele Didier „Hrabia Luxemburg” Franz Lehár

1977 IX 14 – Olimpia Ferralion „Pchła w uchu” Georges Feydeau

1979 XII 12 – Mutzi „Polska krew” Oskar Nedbal

1981 V 8 – Anhilda „Księżniczka czardasza” Emmerich Kálmán

1982 XII 15 - „Cioteczka” Izabella „Błękitny zamek” Roman Czubaty

kalendarium

1945-1947 – uczyła się w prywatnej Szkole Baletu i Tańca Artystycznego Zygmunta Dąbrowskiego

1946/1947 – solistka baletu łódzkiego Teatru Komedii Muzycznej „Lutnia”

1948 – kształciła głos w klasie Grzegorza Orłowa w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej

1948 III 7 – 1953/1954 – tancerka i śpiewaczka w „Lutni”

1954 – przeprowadziła się do Krakowa, została solistką Teatru Muzycznego

1964 – nagroda krakowskiego Wydziału Kultury

1965 – Złota Odznaka Miasta Krakowa

1980 I 31 – przeszła na emeryturę, ale powracała jeszcze na scenę

1982 XII 15 – jako Izabella wystąpiła w musicalu Błękitny zamek Czubatego

1983 – rozpoznano u niej nieuleczalną chorobę nowotworową

1984 V 7 – dała swój ostatni publiczny koncert w Śródmiejskim Ośrodku Kultury

2004 – rok ten ogłoszono Rokiem Iwony Borowickiej

źródła:

Jacek Chodorowski, Iwona Borowicka. Legenda sceny operetkowej w dokumentach, faktach, recenzjach, opiniach, Kraków 2010

Słownik biograficzny teatru polskiego 1910–2000, t. III, Warszawa 2017

Lucjan Kydryński: Przewodnik operetkowy, Kraków 1977

J. Kłysik: Operetka w Krakowie w latach 1945–1960, Kraków 1962