Bronisława Bobrowska
(18 sierpnia 1875 Warszawa – 6 lutego 1961 Kraków)
działaczka oświatowa i niepodległościowa
rodzina
córka Ottona Szrejbera, lekarza pochodzącego ze spolonizowanej rodziny niemieckiej, i Anny z domu Wojno-Jasienieckiej
rodzeństwo: brat Józef (1879-1910), siostry bliźniaczki: Maria (1881-1964), mąż Jan Dionizy Piotrowski (1875-1964); Jadwiga (1881-1925), mężowie: Wacław Józef Ziembiński, Wacław Ziemomysł Kreczmar
mąż Emil Bobrowski (1876-1938), dzieci: Bronisław (1901-1920); Stanisław (1904-1941), żona Jadwiga Raniecka; Juliusz (1909-1942)
biogram
Ukończyła pensję żeńską w Warszawie, potem krótko studiowała na wydziale fizyko-matematycznym Kursów Bestużewskich w Petersburgu. Przeniosła się do Krakowa studiowała jako wolna słuchaczka na wydziale przyrodniczym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Działała wówczas w postępowej organizacji studenckiej „Zjednoczenie”. Studiów nie skończyła, pracowała potem jako nauczycielka. Została członkiem Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego, działała między innymi w Organizacji Kobiet PPSD i sekcji kulturalno-oświatowej. Utworzyła świetlice dla dzieci przy Domu Robotniczym na Podgórzu w Krakowie. Współzałożycielka krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci, członkini Oddziału Żeńskiego Związku Strzeleckiego w Krakowie.
Po wybuchu wojny pracowała oddziale wywiadowczym I Brygady Legionów Polskich, przekraczała wielokrotnie linię frontu. Podczas jednej z takich misji została aresztowana przez Rosjan i osadzona w oddziale żeńskim „Serbia” więzienia na Pawiaku. Po zajęciu Warszawy przez Niemców wyszła na wolność, wróciła do Galicji i podjęła pracę w prywatnej szkole Marii Ramułtowej w Krakowie. Działaczka krakowskiego koła Ligi Kobiet Galicji i Śląska, członkini Naczelnego Zarządu Ligi – wspierała linię przewodniczącej Zofii Moraczewskiej. Członkini Kółka Lewicowego Kobiet w Krakowie.
W wolnej Polsce działała w Polskiej Partii Socjalistycznej oraz w TDP, między innymi zorganizowała kolonię dla dzieci robotników w Kobiernikach. Wraz z mężem wystąpiła z PPS, nie zgadzając się z antysanacyjną linią partii. Od tej pory poświęciła się całkowicie działalności społeczno-oświatowej. II wojnę światową przeżyła w Krakowie – organizując nadal opiekę nad ubogimi dziećmi. Po wojnie aż do śmierci pracowała w ośrodku wychowawczym TDP w Kobiernikach.
Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Niepodległości.
Pochowana na cmentarzu Rakowickim.
wybrane prace:
1910 - Jak powstały religie?
1913 – Rzeczpospolita dziecięca
1917 - Janek w Legjonach
1920 - (z J. Młodnowską i J,. Berggruen) Pogadanki przyrodnicze
1922 - Dzieje Wacka
kalendarium
1897 – osiadła w Krakowie
1901 - członkini Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego
1912 - członkini Oddziału Żeńskiego Związku Strzeleckiego w Krakowie
1914 - współzałożycielka krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci
1915 VIII 5 – zwolniona z Pawiaka, powróciła do Krakowa
1915-1918 - działaczka krakowskiego koła Ligi Kobiet Galicji i Śląska
1916-1917 - członkini Kółka Lewicowego Kobiet w Krakowie
1916-1918 - członkini Naczelnego Zarządu Ligi
1929 - wystąpiła z PPS
1931 II 18 – VI 27 – członkini Rady Przybocznej przy Prezydencie i wiceprezydentach Miasta Krakowa
1936 XI 11 – odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi
1937 III 16 – uhonorowana Krzyżem Niepodległości
1945-1961 - pracowała w ośrodku wychowawczym TDP w Kobiernikach
źródła:
Jerzy Myśliński, Bobrowska Bronisława (1876–1961), [w:] „Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego”, t. 1, Warszawa 1978
Stanisław Łoza, Czy wiesz kto to jest, Warszawa 1938
Słownik biograficzny teatru polskiego 1910-2000, t. 1, Instytut Sztuki PAN Warszawa 2017
Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), [dostęp 19.02.2019]
https://slownik.kulepszejprzyszlosci.pl/Bobrowska_Bronisława, [dostęp 19.02.2019]