Alfred Karol Biesiadecki
(12 marca 1839 Dukla – 31 marca 1889 Lwów)
lekarz histopatolog
rodzina
syn Franciszka Stanisława herbu Prus (1804–1871), i Anny z domu Hoennig
poślubił: Izabela Meyer
dzieci: Franciszek, Józef
biogram
Po studiach medycznych w Wiedniu (pod kierunkiem prof. Karola von Rokitańskiego) został pracownikiem naukowym uniwersytetu wiedeńskiego, następnie został profesorem i kierownikiem katedry anatomii patologicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie wprowadził ćwiczenia z histopatologii.
Wyjechał do Lwowa i pełnił tam funkcję naczelnego lekarza (protomedyka) Namiestnictwa Galicji. Przyczynił się do utworzenia Szkoły Weterynaryjnej we Lwowie (następnie Akademii) i pierwszego zakładu bakteriologicznego. Był prezesem Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich, przewodniczącym Krajowej Rady Zdrowia w Galicji , członkiem Akademii Umiejętności i członkiem Towarzystwa Lekarskiego Krakowskiego.
Był specjalistą w zakresie histopatologii ogólnej i histopatologii skóry, opisał między innymi łojotokowe choroby skórne. Zajmował się także patologią porównawczą, patologią zapaleń, nowotworów i zmian postępowych, patofizjologią przewodu pokarmowego oraz metodami zwalczania epidemii. Autor ponad 50 prac naukowych, w tym Anatomii patologicznej gruczołów skórnych.
Zmarł w wyniku niewydolności nerek i róży twarzy. Pochowany na cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie.
wybrane prace:
1860 – Über das Chiasma nerv. opitc. itd.
1869 - O wrzodach ostrych dwunastnicy
1871 - O nowej zatoce otrzewny, w której mogą powstawać przepukliny wewnętrzne... pierwszy opis przestrzeni otrzewnowej nazwanej dołem Biesiadeckiego
1871 - Przyczynek do anatomii fizjologicznej i patologicznej naczyń chłonicowych skóry
1872 – Untersuchungen aus dem pathologisch-anatomischen Institute in Krakau
1873 - Patologia ogólna zapalenia skóry
1874 - Anatomia patologiczna gruczołów skórnych
kalendarium
1856-1857 – studiował medycynę w Wiedniu
1862 – uzyskał dyplom doktora medycyny i chirurgii
1863 – magister położnictwa
1863-1865 – pracował w szpitalu powszechnym jako sekundariusz (młodszy asystent)
1865-1868 – asystent na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Wiedeńskiego
1868 – profesor UJ
1868–1876 – kierował Katedrą Anatomii Patologicznej UJ
1869 - wykazał, że czynnikiem etiopatologicznym w chorobie wrzodowej dwunastnicy jest nie tylko trawiące działanie kwaśnego soku żołądkowego, ale i niedokrwienie i uszkodzenie śluzówki
1871 – opisał przestrzeń otrzewnej poniżej powięzi biodrowej – dół Biesiadeckiego
1872 – został członkiem Akademii Umiejętności
1872-1874 – pełnił funkcję sekretarza III Wydziału AU
1875-1876 – dziekan Wydziału Lekarskiego UJ
1876 - wyjechał do Lwowa
1876–1889 – protomed Namiestnictwa Galicji we Lwowie
1877–1883 i 1885–1889 – prezes Rady Zawiadowczej Towarzystwa Lekarzy Galicyjskich
1878-1879 – odbył niebezpieczną wyprawę dla zbadania przebiegu epidemii dżumy w Weltance nad Wołgą (wyniki obserwacji przedstawił w naukowym sprawozdaniu)
1881 – odznaczony rosyjskim Orderem św. Stanisława II klasy
źródła:
Leon Wachholz, Biesiadecki Alfred (1839-1889), „Polski Słownik Biograficzny”, t. 2, Kraków 1936
Historia patomorfologii (anatomii patologicznej) polskiej > Alfred Biesiadecki (1839–1889). [w:] Strona internetowa Katedry Historii Medycyny UJ CM [on-line]. Uniwersytet Jagielloński – Collegium Medicum. [dostęp 2021-11-21]
Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), [dostęp 2021-11-21]