Bielawscy
Bilowscy
rodzina rzeźbiarzy-kamieniarzy krakowskich
Pracowali głównie w czarnym marmurze dębnickim.
Kamieniołomy wapieni górnodewońskich w Dębniku (koło Krzeszowic) pod Krakowem znane przynajmniej od połowy XV wieku, eksploatowane od początku XVII wieku, należały w latach 1628-1945 do klasztoru Karmelitów w Czernej i były dzierżawione przez kamieniarzy olkuskich, a następnie krakowskich. Wapień dębnicki ma dużą bloczność i mimo pewnej kruchości, wynikającej z niejednolitej tekstury usianej licznymi koralowcami, poddaje się łatwo obróbce kamieniarskiej. Tuż po wydobyciu ma barwę popielato-szarą, która dopiero po oszlifowaniu i wypolerowaniu zmienia się czerń. Marmury dębnickie były podstawowym materiałem zdobniczym w starszych kościołach i klasztorach krakowskich.
Pierwszym z rodu był Marcin (przed 1654 – po 1679), wykształcił wielu czeladników, wśród nich syna Jakuba (około 1660–1715). Z Jakubem współpracował jego brat Mateusz. Dzierżawcą łomów dębnickich od 1718 roku był również syn Jakuba, Stanisław (? – 1721).
Do rodziny należał prawdopodobnie również Franciszek, który wraz z Tomaszem Góreckim i Kazimierzem Stachowskim wykonali według projektów Antoniego Solariego strukturę architektoniczną ołtarza Matki Boskiej Częstochowskiej w kościele Paulinów na Skałce.
źródła:
Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa–Kraków 2000