Bala Władysław
pseudonim Gozdawa
(13 lipca 1919 Kraków - 11 lipca 2006 Kraków)
specjalista w dziedzinie mechanizacji robót wodno–melioracyjnych
rodzina
urodził się w rodzinie nauczycielskiej
biogram
W Warszawie ukończył Liceum im. Rejtana, następnie rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, które musiał przerwać z powodu wybuchu wojny. Okres wojny spędził walcząc w szeregach Armii Krajowej. Uczestniczył w Powstaniu Warszawskim jako oficer Biura Informacji i Propagandy. Wojnę skończył w stopniu porucznika.
Po wojnie ukończył studia na Wydziale Komunikacji Akademii Górniczo- Hutniczej w Krakowie, uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika. Rozpoczął pracę jako technik w wydziale technicznym m.st. Warszawy, następnie pracował kolejno jako: główny mechanik w Wytwórni Papierosów PMT w Krakowie, właściciel warsztatu mechanicznego w Krakowie, szef produkcji w Wytwórni Sprzętu Zootechnicznego w Krakowie (1950-1956), projektant w Biurze Projektów „Miastoprojekt” w Krakowie oraz w Zakładzie Konstrukcji i Budowy Urządzeń Przemysłu Tytoniowego.
Został również zatrudniony jako starszy asystent w Zakładzie Instalacji Sanitarnych Politechniki Krakowskiej. Zachęcony przez prof. Franciszka Hendzla, przeszedł do pracy w ówczesnej Wyższej Szkole Rolniczej w Krakowie zyskując angaż na etacie starszego wykładowcy w Katedrze Melioracji Rolnych, na nowo powołanym Wydziale Melioracji Wodnych. Od tego czasu, cały jego rozwój naukowy związany był z Wyższą Szkołą Rolniczą w Krakowie, późniejszą Akademią Rolniczą w Krakowie - gdzie doszedł do najwyższych godności akademickich.
Na Politechnice Krakowskiej obronił pracę doktorską pt.” Metoda doboru optymalnych parametrów pracy pługa do kopania rowków drenarskich - w świetle badań”, wykonaną pod kierunkiem prof. Jana Wątorskiego, zaś habilitował się na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie z zakresu mechanizacji rolnictwa, przedstawiając rozprawę pt. „Optymalizacja aparatu obsługi technicznej maszyn melioracyjnych”.
Został kierownikiem Pracowni Mechanizacji i Organizacji Robót Wodno-Melioracyjnych, a następnie kierownikiem i twórcą Katedry Mechanizacji i Organizacji Robót Wodno- Melioracyjnych na Wydziale Melioracji Wodnych. Decyzją Senatu Akademii Rolniczej w Krakowie, został powołany na organizatora i dyrektora Instytutu Napraw i Organizacji Zaplecza Technicznego wraz z przeniesieniem na Wydział Techniki i Energetyki Rolnictwa.
Jego zainteresowania naukowe koncentrowały się na problemach technologii i organizacji zmechanizowanych robót wodno-melioracyjnych, organizacji zaplecza technicznego w rolnictwie, organizacji napraw maszyn i urządzeń technicznych, niezawodności urządzeń technicznych. Był autorem 136 publikacji, w tym 75 naukowych i 8 podręczników. Był również promotorem w 10-ciu przewodach doktorskich oraz wypromował 151 magistrów.
Był aktywnym uczestnikiem ruchu naukowego i naukowo-technicznego, honorowym członkiem Komitetu Techniki Rolniczej Polskiej Akademii Nauk, działał w komitetach PAN-owskich, takich jak Komitet Melioracji, czy Komitet Eksploatacji Majątku Trwałego. Był aktywnym uczestnikiem ruchu NOT-owskiego, przewodniczącym Komisji Mechanizacji Robót przy Zarządzie Głównym SITWM w Warszawie, pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Melioracyjnego. Był członkiem International Commission of Agriculture Engineering w Paryżu.
Zaangażowany był również w ruch społeczny. Był prezesem Koła Związku Kombatantów i Koła Byłych Więźniów Politycznych przy krakowskim Oddziale PAN oraz członkiem Zarządu Okręgu tego Związku.
Za swoją działalność i pracę został odznaczony wieloma odznaczeniami państwowymi, bojowymi, społecznymi i resortowymi: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą, Krzyżem Kawalerskim OOP, Krzyżem Walecznych, Brązowym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Krzyżem Partyzanckim, tytułem honorowym „Zasłużony Nauczyciel PRL”, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Srebrnym i Brązowym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem 30 i 40-lecia Polski Ludowej, Złotą Odznaką ZNP, Złotą Odznaką Honorową NOT, Złotą Odznaką SITWM oraz 11 odznaczeniami resortowymi. Został wyróżniony wpisem do Księgi Honorowej Zasłużonych Ludzi Ziemi Krakowskiej oraz Złotej Księgi dla Dzielnicy Kraków-Krowodrza. Posiadał Medal im. Michała Oczapowskiego. Był wyróżniony 11-krotnie nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego oraz Ministra Edukacji Narodowej.
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim (kwatera LXXXIV, rząd 13, miejsce 13).
wybrane publikacje:
1976 - Planowanie i organizacja robót wodno–melioracyjnych
1980 - Maszynoznawstwo i maszyny melioracyjne
kalendarium
1937 – ukończył szkołę średnią, rozpoczął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej
1940–1943 – pracował jako technik w wydziale technicznym m.st. Warszawy
1945–1948 – główny mechanik w Wytwórni Papierosów PMT w Krakowie
1948–1949 – prowadził warsztat mechaniczny w Krakowie
1949 - na Wydziale Komunikacji Akademii Górniczo- Hutniczej w Krakowie uzyskał dyplom magistra inżyniera mechanika
1950–1956 – szef produkcji w Wytwórni Sprzętu Zootechnicznego w Krakowie
1950–1956 – pracował jako projektant w Biurze Projektów „Miastoprojekt” w Krakowie
1955–1961 – projektant w Zakładzie Konstrukcji i Budowy Urządzeń Przemysłu Tytoniowego
1956 - rozpoczął pracę naukową jako starszy asystent w Zakładzie Instalacji Sanitarnych Politechniki
Krakowskiej
1956–1976 - redaktor ZN WSR w Krakowie, sekcja Melioracje
1959 – został starszym wykładowcą w Katedrze Melioracji Rolnych w WSR
1964 - na Politechnice Krakowskiej obronił pracę doktorską
1964 – został kierownikiem Pracowni Mechanizacji i Organizacji Robót Wodno- Melioracyjnych
1965–1972 - kierownik ZSZ Wydziału Melioracji Wodnych
1968–1973 - pracował na etacie docenta
1969 - habilitował się na Wydziale Rolniczym Wyższej Szkoły Rolniczej w Lublinie
1969–1977 – kierownik Katedry Mechanizacji i Organizacji Robót Wodno - Melioracyjnych na Wydziale Melioracji Wodnych
1972–1975 – prorektor WSR
1973 – uzyskał tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego
1975–1977 - dziekan Wydziału Melioracji Wodnych
1977 – został powołany na organizatora i dyrektora Instytutu Napraw i Organizacji Zaplecza Technicznego
1981–1989 - redaktor ZN AR w Krakowie, sekcja Mechanizacja
1985 – został profesorem zwyczajnym
1985–1989 – pełnił funkcję rektora
źródła:
Biuletyn Informacyjny Akademii Rolniczej im. Hugona Kołłątaja, nr 4 (47) październik 2006