Andrzej Abłamowicz

(15 maja 1929 Kraków – 2 marca 1985 Warszawa)

inżynier mechanik, lotnik cywilny, oblatywacz, akrobata lotniczy, pilot doświadczalny samolotowy i szybowcowy

rodzina

z rodziny inteligenckiej

żona: Zofia z domu Surowiec - wieloletnia stewardesa w PLL LOT

biogram

           W czasie okupacji hitlerowskiej uzyskał zawód ślusarza i uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych, służył przy tym w AK jako łącznik. Jeszcze w gimnazjum, tuż po wyzwoleniu Krakowa, w Bodzanowie odbył swe pierwsze szkolenie szybowcowe na poniemieckim szybowcu SG-38.

           Po zdaniu matury rozpoczął studia w Wydziale Komunikacji AGH, następnie przeniósł się do Warszawy i kontynuował studia na Politechnice Warszawskiej, gdzie otrzymał dyplom inżyniera mechanika ze specjalności budowa płatowców. Za namowa adiunkta Wydziału MEiL - dr Rościsława Aleksandrowicza podjął pracę w Głównym Instytucie Lotnictwa jako pilot doświadczalny, później kierował zespołem pilotów Instytutu.

           Latał na 152 typach szybowców, samolotów, śmigłowców i balonów, zdobył 11 rekordów, w tym trzy świata. Akrobacja była jego ulubioną dziedziną sportową i uczestniczył w jury wielu zawodów tak krajowych, jak i międzynarodowych. Był autorem 7 publikacji z dziedziny lotnictwa, w tym dwie napisane wspólnie ze znanym konstruktorem szybowcowym mgr inż. Władysławem Nowakowskim.

           Pochowany na cmentarzu komunalnym Powązkowskim (dawny wojskowy) w kwaterze C12 rząd 6, grób 4.

wybrane publikacje

1954 - Akrobacja lotnicza

1954 - Lotnicze przyrządy pokładowe i aparaty tlenowe

1975 - Loty w trudnych warunkach atmosferycznych – IFR

1980 - Podstawy aerodynamiki i mechaniki lotu, wspólnie z W. Nowakowskim

kalendarium

1945 – odbył pierwsze szkolenie szybowcowe

1945 – uzyskał małą maturę

1947 – zdał egzaminy maturalne i rozpoczął studia w AGH

1947 - odbył przeszkolenie w pilotażu samolotowym w Ligotce Dolnej

1948–1949 – szkolił sezonowo lotniczą młodzież w Aeroklubie Podkarpackim

1949 – przeniósł się do Warszawy

1950 V 8 – podjął pracę w Głównym Instytucie Lotnictwa

1951 - nabył uprawnienia na samoloty wielosilnikowe

1952 – przeszedł przeszkolenie na pierwszym polskim śmigłowcu SP-GIL

1952 - zaprezentował na ciężkim, akrobacyjnym szybowcu Jastrząb beczki w locie wleczonym za samolotem CSS-13

1955 - przeszedł przeszkolenie na odrzutowych samolotach myśliwskich Jak 17U, Jak-23, LiM-2 i LiM-5

1956 – otrzymał dyplom inżyniera

1956 – zdobył rekord świata wysokości lotu – 7084,5 m na samolocie TS 8 Bies

1957 – zdobył rekord świata w odległości lotu w obwodzie zamkniętym 2884,5 km na samolocie TS 8 Bies

1959 - został kierownikiem Zakładu Badań w Locie Instytutu Lotnictwa

1961 – otrzymał tytuł Honorowego Pilota Wojskowego PRL I Klasy

1964 - zdobył rekord świata w prędkości lotu w obwodzie zamkniętym 715,69 km/h na samolocie TS 11 Iskra

1978 – odznaczony został dyplomem im. Paula Tissandiera FAI

1985 – pośmiertnie został odznaczony Krzyżem Oficerskim 

źródła:

Jerzy Jędrzejewski. Polscy piloci doświadczalni. Biblioteka Historyczna Instytutu Lotnictwa, 2014 

Jerzy Ryszard Konieczny: Mała encyklopedia lotników polskich. Tomik II. Warszawa 1988

Julian Woźniak: Orły z Podkarpacia. Rzeszów 1987

Rafał Chyliński: Motoszybowiec Pegaz i jego konstruktor Tadeusz Chyliński. Warszawa 2015, s. 208