Anczycowie

           Rodzina Anczyców wywodziła się z Saksonii. Pradziad Władysława Ludwika Anczyca – Johann von Anschütz – urodzony prawdopodobnie w pierwszej połowie XVIII wieku, był „augsburskiej konfesyi chorążym wojsk saskich” Augusta II. Gdy wojska saskie opuściły Polskę, on pozostał, osiedlił się w Brześciu nad Bugiem, gdzie następnie uzyskał urząd skarbnika. Otrzymał indygenat i zaczął pieczętować się herbem Ancuta: na tarczy w polu błękitnem strzała złota, skierowana w górę; obok strzały z prawej strony złota gwiazda, z lewej – księżyc złoty w nowiu, rogami zwrócony ku strzale. Nad tarczą bez hełmu zwykła korona szlachecka.

           Syn Johanna – Jan Zygmunt ożenił się z Polką – Zofią Borkowską i przeniósł się z Brześcia na Wileńszczyznę. Mieli dwóch synów: Karola i Zygmunta.

          Zygmunt spolszczył swoje nazwisko i pisał się już Anczyc. Ożenił się z aktorką Barbarą Hrehorowiczówną, mieli siedmioro dzieci.

          Syn Zygmunta, Władysław Ludwik, ochrzczony jeszcze w kościele ewangelickim, ale wychowywany już w duchu katolickim, poeta, dramatopisarz, tłumacz, wydawca, wszedł na stałe do historii kultury polskiej. Ożenił się z 16-letnią Teklą Bryniarską, mieli 10 dzieci.

           Ich córka Władysława Emilia poślubiła Fryderyka Papée, znanego historyka; syn Stanisław, profesor Politechniki Lwowskiej, był jednym z prekursorów polskiej szkoły metaloznawstwa; a syn Wacław został spadkobiercą tradycji drukarskiej i wydawniczej ojca.