Honorat Visconti

(7 VII 16.. - 1652?)

nuncjusz apostolski, tytularny arcybiskup Larissy

biogram
           Przebywał w Polsce jako nuncjusz apostolski, miał kwaterę na stałe zamieszkanie w klasztorze bernardynów w Warszawie przy kościele św. Anny.
           Wobec śmiertelnej choroby Zygmunta III jego zadaniem było zabiegać w imieniu Stolicy Apostolskiej o wybór vivente rege królewicza Władysława na następcę ojca. Miał przeciwstawiać się pretensjom dysydentów i dyzunitów a popierać Kościół unicki, bronić uprawnień duchowieństwa przeciwko politykom antyklerykalnym, zabiegać o życzliwość osób wpływowych na dworze królewskim i o względy jezuitów bardzo przez króla szanowanych, być dobrze poinformowanym o sprawach toczących się na królewskim dworze, na sejmikach i na sejmach oraz w obozach wojskowych.
           Już na początku swoich funkcji działał w sprawach uważanych wtedy za poważne:
- w rozwiązywaniu kontrowersji powstałej w zakonie franciszkanów konwentualnych na tle reformy życia zakonnego, leżącej na sercu samemu królowi Zygmuntowi III
- w usunięciu sporu o precedencję między łacińskimi biskupami pomocniczymi a ordynariuszami unickimi
- w popieraniu wniosku księcia Aleksandra Ludwika Radziwiłła o nadanie tytułu uniwersytetu dla założonej przez niego w 1629 roku akademii w Białej Podlaskiej
- w uzyskaniu od papieża indultu na powiększenie liczby spowiedników na Jasnej Górze z przyznaniem im przywilejów przysługujących spowiednikom w sanktuarium w Loreto we Włoszech.
           Wiele uwagi poświęcał nuncjusz poczynaniom królewicza Władysława, na wiadomości o nim wyczekiwano w Kurii Rzymskiej. Nuncjusz informował o stosunkach na dworze królewskim, sytuacji na frontach w sąsiednich krajach, przebiegu obrad sejmowych, podając nieraz sytuacje szczegółowe, jak np. wytrwały udział Zygmunta III w sejmie, nieporozumienie miedzy prymasem Janem Wężykiem a hetmanem Stanisławem Koniecpolskim na tle ambicji, czy też rezolucje podjęte na ostatniej sesji sejmowej w marcu 1631 roku, podczas której wyznaczono siedmiu komisarzy do pertraktacji z królem szwedzkim Gustawem Adolfem oraz polecono powiększyć liczbę miejsc obronnych przeciwko Turkom na Ukrainie.
           Z Rzymu miał polecenie, aby zabiegał o sprowadzenie do Polski kapucynów, karmelitów bosych, franciszkanów konwentualnych zreformowanych, bowiem te instytuty mogły się przyczynić do odrodzenia życia zakonnego w tym kraju. Miał czuwać nad karnością duchowieństwa, w tym gorliwą posługą zakonów w dziedzinie kazań i sprawowaniu sakramentu pokuty dla duchowego dobra wiernych.
           Pogrzebany został w Mediolanie, w kościele kapucynów.

kalendarium

przed 26 IV 1630 - po 4 IV 1636 - nuncjusz apostolski w Polsce
1632 X 26 i XI 4 - informował Stolicę Apostolską o działaniach króla faworyzującego prawosławnych (konstytucja aprobująca Punkta uspokojenia)
1633 III 18 - protestował przeciwko Dyplomowi królewskiemu Władysława IV, który dawał prawosławnym prawne uznanie hierarchii, potwierdzenie prawa do posiadania świątyń, szkół i drukarni, zapewnienie o wysłaniu komisji, która miała dokonać podziału cerkwi i monasterów w miastach królewskich proporcjonalnie do liczby wyznawców, całkowitą wolność kultu
1633 V 24 - potwierdził w imieniu Stolicy Apostolskiej erekcję Instytutu Wychowawczego pod nazwą Dom Panieński Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny zwany także Domem Sierocym (przy ulicy Szpitalnej 18)
1635 IV 20 - pisał do Stolicy Apostolskiej o protestach duchowieństwa unicko - katolickiego po ogłoszeniu konstytucji 17 marca potwierdzającej osiągnięcia strony prawosławnej
1636 VII 15 - przesłał do Rzymu kardynałowi Barberiniemu obszerne sprawozdanie, w którym charakteryzował królów polskich Zygmunta III Wazę i Władysława IV, królewiczów, wszystkich biskupów polskich oraz wybitniejszych senatorów świeckich
1638 IV - doprowadził wraz z biskupem J. Zadzikiem i wojewodą sandomierskim (późniejszy kanclerz wielki koronny) Jerzym Ossolińskim do wydania wyroku sejmowego - mimo obrony ze strony posłów różnowierczych - nakazującego wtedy opuszczenie Rakowa przez arian i zniszczenie wszystkich ich tamtejszych instytucji. Powodem było zniszczenie z początkiem roku pogranicznego krzyża, przez kilkunastu uczniów rakowskich, którzy wyszli na wycieczkę pod opieką nauczyciela Salomona Paludiusa