Edmund Jan Kanty Zieleniewski
(7 X 1856 Kraków – 22 VI 1919 Kraków)
przemysłowiec
rodzina
syn Ludwika Hiacynta (1819 – 1885) i Anny Enders (1819 – 1889)
rodzeństwo: Bronisława (1840); Leon Aleksander (1842 – 1921), żona Zofia Stehlik; Helena (1846 – 1936), mąż Alfred Szczepański, pisarz; Edmund Franciszek (1847); Matylda (1850); Lidwina (1850); Anna Ludwika (1852); Alojza Maria (1853); Florentyna Maria (1855), mąż Mieczysław Klemens Dembowski
poślubił Jadwigę Florentynę Ciechanowską (1863 - 1948)
dzieci: Wiktoryn (1890); Edmund Paweł (1893 – 1971), żona Maria Flatau; Florentyna (1898); Jan (1901 – 1973), żona Irena Nitsch
biogram
Studiował w Chemnitz i na Politechnice w Wiedniu, praktykował w fabryce Fröhlicha w Rzeszowie oraz w Andritz koło Grazu. Rozpoczął pracę w rodzinnej fabryce maszyn i narzędzi rolniczych. Po śmierci ojca jako dyrektor ds. technicznych zarządzał zakładem wraz z bratem Leonem, odpowiedzialny za większość projektów maszyn powstałych w fabryce Zieleniewskiego w Krakowie. Skonstruował między innymi maszynę do gięcia blach i pneumatyczną nitownicę. Po pożarze zabudowań na ul. Św. Marka, bracia odbudowali fabrykę przy ul. Krowoderskiej, następnie przenieśli ją na Grzegórzki. Został generalnym sekretarzem zjednoczonych fabryk wyrobów żelaznych i wagonów w Sanoku, we Lwowie i w Krakowie pod firmą E. Zieleniewski.
Brał czynny udział w życiu politycznym i społecznym między innymi pracował w krakowskiej Izbie Handlu i Przemysłu, był egzaminatorem na Politechnice Lwowskiej, wielokrotnie odznaczany. Piastował mandat poselski do parlamentu wiedeńskiego, bronił interesów przemysłu galicyjskiego. Podczas I wojny światowej w armii austriackiej. Po upadku Austrii był kierownikiem departamentu Handlu i Przemysłu w Polskiej Komisji Likwidacyjnej.
Pochowany na Cmentarzu Rakowickim (grobowiec rodzinny pas 22).
kalendarium
1883 – rozpoczął pracę w rodzinnej fabryce maszyn i narzędzi rolniczych
1885 – dyrektor techniczny zakładów
1886 – po pożarze zabudowań na ul. Św. Marka, bracia odbudowali fabrykę przy ul. Krowoderskiej
1900 - przewodniczący komisji organizacyjnej I Zjazdu Przemysłowego
1906 – rozpoczął wraz z bratem budowę nowej fabryki przy ul. Grzegórzeckiej
1906 - dyrektor naczelny zakładów
1907 V 17 i 1911 - wybierany do parlamentu austriackiego
1909 - członek Krajowej Komisji ds. przemysłowych oraz Rady Przemysłowej
1913 – odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Franciszka Józefa
1914 – brał udział w pracach Naczelnego Komitetu Narodowego w Sekcji dla Handlu i Przemysłu
1918 - szef Sekcji Handlu i Przemysłu w Polskiej Komisji Likwidacyjnej
źródła:
Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 15.05.2018
Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000
Janina Bieniarzówna, Jan M.Małecki, Dzieje Krakowa, t. 3, Kraków 1979