biogram

           Po ukończeniu IV Gimnazjum w Krakowie studiował grę na organach w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego w Krakowie, teorię i kompozycję w Bildungsanstalt für Musik und Rhythmus Émila Jaques-Dalcroze'a w Hellerau koło Drezna, a także studiował w Konserwatorium Cesarskiego Rosyjskiego Towarzystwa Muzycznego w Petersburgu, konserwatorium w Warszawie oraz Schola Cantorum w Paryżu. Zmuszony został do przerwania nauki z powodu powołania do armii rosyjskiej, po demobilizacji osiadł w Charkowie, gdzie przez dwa lata był nauczycielem solfeżu i rytmiki w szkole prowadzonej przez żonę Walentynę Szaposznikow-Wiechowiczową.

           Po powrocie z Rosji zamieszkał w Poznaniu, gdzie związał się z konserwatorium i był kierownikiem artystycznym i dyrygentem poznańskich chórów. Pracował jednocześnie jako redaktor naczelny "Przeglądu Muzycznego", recenzent muzyczny w "Kurierze Poznańskim" oraz sprawozdawca muzyczny w kwartalniku "Muzyka Polska". Został nauczycielem przedmiotów teoretycznych w Państwowej Akademii i Szkole Muzycznej oraz wykładowcą teorii muzyki w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Poznaniu.

           W czasie II wojny światowej został zatrudniony oficjalnie jako prawnik kancelarii w majątku leśnym Tadeusza Halperta w Jeleńcu koło Ostrowca Świętokrzyskiego, jednocześnie zajmował się udzielaniem lekcji kompozycji i teorii muzyki, ponadto gromadził materiały do podręczników z zakresu dyrygowania, historii muzyki chóralnej i form wokalnych.

           Po wojnie prowadził klasę kompozycji w krakowskiej PWSM, był edytorem serii chóralnych Państwowego Wydawnictwa Muzycznego. Do jego uczniów należeli między innymi: Z. Bujarski, J. Jargoń, J. i L. Kaszyccy, J. Łuciuk, K. Meyer. K. Moszumańska - Nazar, K. Penderecki.

           Zaliczany jest do najwybitniejszych polskich kompozytorów XX wieku, komponował utwory orkiestrowe (Babie lato, Chmiel, Koncert staromiejski), wokalno – instrumentalne (Pastorałki, Dzień Słowiański), monumentalnych kantat (w tym Gołębica do słów S. Wyspiańskiego, List do Marc Chagalla do słów J. Ficowskiego), a szczególną pozycję w jego twórczości zajmują pieśni chóralne (ogółem 165, w tym 151 na chór a capella), głównie do tekstów ludowych.

           Wraz z Arturem Malawskim stworzył podstawy współczesnego rozwoju krakowskiej szkoły kompozytorskiej. Napisał wiele prac z zakresu techniki dyrygowania chórem i czytania partytur, między innymi Dyrygent chóralny i formy wokalne, Dzieje chóru i rozwój praktyki chóralnej, Czytanie partytur.