Stanisław Windakiewicz

(24 XI 1863 Drohobycz – 9 IV 1943 Kraków)

historyk literatury polskiej

rodzina

syn Wiktora, urzędnika pocztowego

żona Helena (1868 – 1956), muzykolog, z rodziny ziemiańskiej, córka Brunona Rogalskiego i Antoniny z Łobeskich

biogram

           Studiował na Wydziale Filozoficznym UJ (tu się doktoryzował i został profesorem) oraz na uniwersytetach w Monachium, Berlinie, Paryżu i Rzymie.

           Rozpoczął badania źródłowe we Włoszech (Rzymie, Florencji i Padwie), a także we Francji, zajmując się oddziaływaniem europejskich ośrodków humanistycznych na kulturę staropolską.

            Zajmował się twórczością czołowych pisarzy epoki (portrety monograficzne M. Reja, P. Skargi, J. Kochanowskiego, M. K. Sarbiewskiego), dziejami teatru polskiego od początków do XVIII wieku, a także poezją romantyczną i jej związkami z europejską kulturą literacką. Był autorem pionierskich prac z dziejów teatru, a także syntetycznych opracowań na temat romantyzmu, poezji ziemiańskiej i epiki polskiej.

           Był członkiem AU (później PAU), należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Będąc bibliotekarzem AU dokonał reorganizacji biblioteki, rozpoczął inwentaryzację księgozbioru, przyczynił się do zorganizowania czytelni.

           Do jego uczniów należeli między innymi W. Folkierski K. Iłłakowiczówna, B. Jasieński, J. Krzyżanowski, S. Pigoń, W. Weintraub.

wybrane prace:

1891 – studium Padva

1895 - Mikołaj Rej

1897 - Piotr Skarga

1902 - Teatr ludowy w dawnej Po!sce

1903 - Dramat liturgiczny w Polsce średniowiecznej

1903 - Teatr polski przed powsta­niem sceny narodowej

1910 - Badania źródłowe nad twórczością Słowackiego

1914 - Walter Scott i Lord Byron w odniesieniu do polskiej poezji romantycznej

1918 - Prolegomena do „Pana Tadeusza”

1922 - Teatr kolegiów jezuickich

1930 - Jan Kochanowski

1935 - Adam Mickiewicz

1937 - Romantyzm w Polsce

1938 - Poezja ziemiańska

1939 - Epika polska

kalendarium

1882 – rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym UJ

1887 – obronił doktorat

1888 – rozpoczął badania źródłowe we Włoszech

1890 – 1903 – był sekretarzem AU

1891 – 1892 – pracował także we Francji

1903 – został profesorem nadzwyczajnym UJ

1911 – został profesorem zwyczajnym UJ

1914 – został członkiem AU (następnie PAU)

1919 – został członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego

1938 – został profesorem honorowym UJ