Edward Stehlik
(4 II 1825 Kraków – 21 IX 1888 Kraków)
rzeźbiarz
rodzina
pochodził z mieszkającej w Czechach niemieckiej rodziny Stehlik von Treistet Czenckow, nobilitowanej przez cesarza Rudolfa II na przełomie XVI i XVII wieku, w XVIII wieku osiadłej w Olkuszu
syn Józefa (1791 - 1868), krakowskiego kupca, i Teresy (1803 – 1865) z Kremerów
rodzeństwo: Józef (1822 - ?); Ludwik (1824 - ?), uczeń krakowskiego Instytutu Technicznego; Konstancja (1827 - ?), poślubiła Aleksandra Bertolino; Zygmunt (1829 – 1864), kamieniarz, rzeźbiarz; Julia (1833 - ?); Emilia (1834 - ?); Helena (1839 – 1839); Anna (1839 – 1839); Bronisława (1840 - ?), Józefa (? - 1837)
około 1850 poślubił Marię Schwarz (1835 – 1918), córkę Alojzego, kupca krakowskiego i Elżbiety z Pollerów
dzieci: Zofia (1858 – 1938), mąż Leon Zieleniewski (1842 – 1921); Edward, Helena, Maria
biogram
Był właścicielem zakładu kamieniarskiego, który prowadził wraz z bratem Zygmuntem, jego zakład uczestniczył we wszystkich ważniejszych pracach kamieniarskich i dekoracyjnych w Krakowie.
Studiował w krakowskiej SSP u Karola Ceptowskiego, następnie wiele podróżował. Powrócił do Krakowa około 1848, pracował między innymi przy restauracji kościoła Św. Katarzyny (1852 - 1864) oraz Sukiennic (odkuł tu kapitele roślinne); zrealizował neogotyckie ołtarze w kościele Dominikanów i w kościele Franciszkanów (1861) oraz obramienie tablicy upamiętniającej oswobodzenie Wiednia na zachodniej ścianie kościoła Mariackiego (model Pius Weloński). W kościele św. Anny, w nawie zachodniej, znajduje się odkute przez niego w kamieniu epitafium Juliusza Słowackiego, ufundowane przez jego matkę Salomeę Bécu. Wykonał kilkaset pomników nagrobnych o zróżnicowanej formie na Cmentarzu Rakowickim (okazałe kaplice grobowe, nagrobki w formie poziomych lub pochylonych płyt na wolutach, krzyże, obeliski, sarkofagi, kompozycje architektoniczno - rzeźbiarskie o rozbudowanej ikonografii). Do odkuwania trudniejszych rzeźb zatrudniał najlepszych rzeźbiarzy krakowskich (A. Kurzawa. M. Korpal).
Pracował na zamówienia zamożnych rodzin krakowskich (mieszczanie, ziemiaństwo, arystokracja). Tworzył w stylu neogotyckim, neoromantycznym, klasycystycznym, realistycznym. Opracował wzornik pomników nagrobnych i epitafiów, jego dziełem są między innymi neoromantyczna kaplica grobowa Lasockich, neogotyckie kaplice Heraszczenewskich (z neogotyckim drewnianym ołtarzem) i Jurjewiczów, eklektyczne kaplice rodzin Delaveaux i Rzewuskich, a także nagrobek S. Płońskiego nawiązujący formą do latarni zmarłych (1876). Na zamówienie społeczne wykonał grobowce weteranów powstań listopadowego i styczniowego.
Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim, jego epitafium, ufundowane przez żonę, znajduje się w kościele Św. Anny.