Ignacy Juliusz Rosner
pseudonimy: Zm, Neros, Infaustus
(1 stycznia 1865 Kraków – 23 marca 1926 Warszawa)
prawnik, dziennikarz
rodzina
syn Antoniego (1831-1896), lekarza dermatologa, i Amelii (1844-1910) z Ohrensteinów
rodzeństwo: Anna (1866-1930), mąż Michał Chyliński; Aleksander (1867-1930), żona Józefina Osiemciska; Gutmann Gustaw; Marie; Antonina (1870-?), mąż Adam Strumieński; Jadwiga (1870-?), mąż Józef Bryliński; Feliks (1871-1938), żona Helena Nowak
poślubił Zofię Estreicher (1867-1950)
dzieci:
Antoni (1896-1942) – wojskowy, poślubił Janinę Majewską, oficer Legionów Polskich, po ukończeniu Wyższej Szkoły Wojskowej w Saint-Cyr i Akademii Wojennej w Warszawie, został szefem Wydziału Wojskowego przy Komisariacie Rządu w Wolnym Mieście Gdańsku, walczył w kampanii wrześniowej, a później we Francji, następnie przydzielony został do Dowództwa I Korpusu w Szkocji, tam zginął w wypadku samochodowym;
Anna - zmarła w dzieciństwie;
Janina (ur. 1901) – mikrobiolog, doktor medycyny, jej mężem został Wiktor Bincer (1902-1982), profesor Akademii Medycznej w Gdańsku;
Karol (1904-1944) – inżynier chemik, poślubił Zofię Ciszewską, poległ w powstaniu warszawskim;
Jan (1906-1991) – prawnik i ekonomista, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, poślubił: 1. Barbara Nawrot (1901-1974), 2. Halina Dziwulska (ur. 1914), w latach 1979-1982 przewodniczący Międzynarodowego Stowarzyszenia Ergonometrycznego, autor wielu prac z dziedziny ekonomii politycznej i polityki społecznej oraz pierwszego w Polsce podręcznika akademickiego Ergonomia, doradca NSZZ Solidarność, uczestnik „Okrągłego Stołu”, członek Komitetu Helsińskiego
biogram
Po ukończeniu Gimnazjum św. Anny studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych UJ, pod kierunkiem między innymi Michała Bobrzyńskiego, Stanisława Smolki, Józefa Szujskiego, Wincentego Zakrzewskiego i Stanisława Tarnowskiego. Został aplikantem w Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich w Krakowie, pracował pod opieką M. Bobrzyńskiego. Studia prawnicze i ekonomiczne pogłębiał w Berlinie i Lipsku. Po powrocie do Krakowa pracował w sądzie, następnie w kancelarii dr Karola Pieniążka.
Jako krytyk i publicysta debiutował w krakowskim ilustrowanym dwutygodniku literacko-artystycznym „Świat”. Redaktor naczelny „Świata” (ukazywał się w latach 1888-1895) Zygmunt Sarnecki uważał Rosnera za najzdolniejszego z ówczesnych debiutantów. Wszedł do redakcji „Czasu", był autorem artykułów politycznych, felietonów teatralnych i szkiców dotyczących współczesnej literatury polskiej (między innymi o twórczości S. Wyspiańskiego).
Kiedy tekę w Ministerstwie Wyznań i Oświaty objął dr Stanisław Madeyski, na jego prośbę porzucił adwokaturę i dziennikarstwo, został urzędnikiem w administracji austriackiej. Po rozpadzie monarchii austro-węgierskiej wstąpił do redakcji „Kuriera Polskiego”, poświęcił się publicystyce.
Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim (kwatera VIII, rząd południowo-zachodni, narożnik).
wybrane prace:
1886 – Kronika węgiersko-polska. Studium krytyczne z historiografii średniowiecznej
kalendarium
1882 – ukończył Gimnazjum św. Anny
1882-1886 - studiował na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych UJ
1887 – uzyskał doktorat
1887-1889 – pracował w krakowskim Archiwum Akt Grodzkich i Ziemskich
1889-1890 – uzupełniał studia prawnicze i ekonomiczne na uniwersytetach w Berlinie i Lipsku
1890-1892 – współpracował ze „Światem”
1891-1893 – członek redakcji „Czasu"
1893 XI-1918 urzędnik w administracji austriackiej
1894-1895- radca prezydialny
1895-1899 - szef biura prasowego rządu austriackiego
1899 I 8 -1911 VI - najstarszy radca ministerialny, faktycznie kierował Ministerstwem dla Galicji
1900-1910 – na łamach „Czasu” zajmował się ówczesną literaturą polską
1907-1918 - członek Stronnictwa Prawicy Narodowej
1911 VII 17 – 1918 X 28 – poseł do austriackiej Rady Państwa XII kadencji
1914 - brał udział w powołaniu Naczelnego Komitetu Narodowego (NKN)
1915 - osiadł w Warszawie
1915-1918 - delegat austriacki
1920-1926 - redaktor naczelny „Kuriera Polskiego"
1921-1924 - wiceprezes Syndykatu Dziennikarzy Polskich
1926 - założyciel „Nowego Kuriera Polskiego”
źródła:
Jan Adamczewski, Krakowskie rody, Kraków 1994
Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000
Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 05.04.2020