Zofia z Branickich Potocka

(11 I 1790 Warszawa – 6 I 1879 Krzeszowice)

filantropka

rodzina

córka Franciszka Ksawerego Branickiego (około 1730 - 1819) i Aleksandry Engelhardt (1754 – 1838)

rodzeństwo: Aleksander (1780 – 1798); Katarzyna (1781 - ?), mąż (1)Konstanty książę Sanguszko (1778 – 1808), (2) Stanisław Potocki (1785 – 1831); Władysław Grzegorz (1783 – 1843), generał, żona Róża Potocka (1782 – 1862); Elżbieta (1792 – 1880), mąż Michał Worońcow (1782 - 1856)
poślubiła 19 XII 1816 w Białej Cerkwi Artura Potockiego (1787 – 1832)

dzieci: Maria (1818 – 1822); Alfred (1820 – 1821); Artur (1820 - ?); Adam Józef (1822 – 1872), żona Katarzyna Branicka (1825 – 1907);
biogram

           Kolekcjonowała malarstwo włoskie, jako filantropka była działaczką Arcybractwa Miłosierdzia i Towarzystwa Dobroczynności. Dla Towarzystwa Dobroczynności organizowała zabawy, z których dochód przeznaczano dla biednych. Wspomagała młodych zdolnych muzyków, na jej wsparcie mogli również liczyć potrzebujący uczniowie i studenci, a nawet profesorowie krakowskiej akademii. Założyła szpital i schronisko dla biednych w Krzeszowicach i nazwała go imieniem męża Artura Potockiego. Patronowała akcji niesienia pomocy rannym w powstaniu styczniowym. Była inicjatorką przebudowy kaplicy Świętego Leonarda na Wawelu oraz założycielką Biura Ratunkowego dla niesienia pomocy pogorzelcom w krakowskim pałacu pod Baranami.
          Została pochowana w Krzeszowicach.