Fryderyk Papée
(4 czerwca 1856 Złoczów na Podolu – 20 października 1940 Kraków)
historyk, bibliotekarz, nauczyciel akademicki
rodzina
pochodził z ewangelickiej rodziny francuskiej
był synem Fryderyka, komisarza powiatowego, i Ludwiki z Heymów (1835-1910)
brat Marii (w 1883 roku poślubiła we Lwowie w kościele św. Andrzeja Mieczysława Dajewskiego)
25 czerwca 1887 roku w kościele św. Andrzeja we Lwowie poślubił Władysławę, córkę Władysława Ludwika Anczyca, miał z nią dwóch synów Adama Stanisława (1895-1990) i Kazimierza Jana (1889-1979) oraz córkę Zofię (1890-1962), mąż Bronisław Ignacy Pietrzykowski
22 sierpnia 1915 roku poślubił Olimpię z Reidów Schmidtową (1863-1940)
biogram
Uczył się w Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, następnie studiował historię w Uniwersytecie Lwowskim, miedzy innymi u Ksawerego Liske, następnie przeniósł się do Wiednia, gdzie kontynuował studia na Uniwersytecie (uzyskał tu doktorat na podstawie rozprawy Polityka polska w czasie upadku Jerzego z Podiebradu wobec kwestii następstwa w Czechach, 1466-1471) i w Institut für Österreichische Geschichtforschung.
Wrócił do Lwowa, uczył historii w II Gimnazjum we Lwowie, podjął następnie pracę jako skryptor w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich we Lwowie. Później pracował w Bibliotece Uniwersytetu Lwowskiego, dochodząc do stanowiska kustosza i zastępcy dyrektora. Był również konserwatorem dla Galicji Wschodniej.
Przeniósł się do Krakowa, gdzie po odejściu Karola Estreichera na emeryturę, został dyrektorem Biblioteki Jagiellońskiej. Przeprowadził jej reorganizację, wprowadził nowoczesne metody zarządzania księgozbiorem, był inicjatorem budowy nowego gmachu Biblioteki. Jako profesor honorowy prowadził na Uniwersytecie Jagiellońskim wykłady z historii Polski i Litwy XV i XVI wieku. Pracował również w innych bibliotekach krakowskich - był zastępcą dyrektora Biblioteki Książąt Czartoryskich i inspektorem Biblioteki PAU.
Został powołany na członka-korespondenta Akademii Umiejętności w Krakowie, następnie został jej członkiem czynnym (już po zmianie nazwy na Polska Akademia Umiejętności). Należał także między innymi do Towarzystwa Historycznego we Lwowie, Polskiego Towarzystwa Historycznego, Towarzystwa Naukowego we Lwowie, Towarzystwa Przyjaciół Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie, Związku Bibliotekarzy Polskich, Krakowskiego Grona Konserwatorów. Został powołany w skład Węgierskiej Akademii Nauk i Węgierskiego Towarzystwa Historycznego, pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Polsko-Węgierskiego.
Otrzymał nagrodę PAU im. Barczewskiego za pracę Jan Olbracht, został laureatem nagrody naukowej miasta Lwowa, a także dedykowano mu - z okazji 80 rocznicy urodzin - księgę pamiątkową Pamiętnik IV Zjazdu Bibliotekarzy Polskich w Warszawie. Z odznaczeń posiadał między innymi Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa, Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta, Złoty Krzyż Zasługi oraz węgierski Krzyż Zasługi III klasy.
Przyczynił się do rozwoju Biblioteki Jagiellońskiej. Rozpoczął budowę nowego gmachu, zwiększył zbiory Biblioteki o około 150 tysięcy woluminów. Stworzył zespół naukowy, zatrudniając między innymi Zofię Ameisenową, Birkenmajera, Dobrowolskiego, Kuntzego, Piekarskiego, Pociechę. Przed przejściem do Krakowa przygotowywał reorganizację Biblioteki Uniwersytetu Lwowskiego, pracował nad unowocześnieniem Biblioteki Uniwersytetu Wileńskiego.
Jako historyk zajmował się historią Polski XV i XVI wieku, historią średniowieczną Europy wschodniej, dyplomatyką. Był znakomitym znawcą epoki jagiellońskiej, której poświęcił wiele dzieł. Był zwolennikiem poglądu o kierowniczej roli wielkich osobowości w historii. Zainicjował badania nad ustrojem i związkami kulturalnymi oraz politycznymi Polski doby Kazimierza Jagiellończyka. Badał stosunki Polski z Węgrami i Krzyżakami w XV i XVI wieku. Analizował akt kardynała Idziego dla klasztoru benedyktynów w Tyńcu. Na temat wydawania dokumentów średniowiecznych oraz badania ich autentyczności prowadził polemikę z Wojciechem Kętrzyńskim.
Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim (sektor SC6, rząd B, miejsce 2).
wybrane prace:
1884 - Zabytki przeszłości miasta Bełza
1888 - Najstarszy dokument polski
1891 - Skole i Tucholszczyzna
1894 - Historya miasta Lwowa w zarysie (wydanie II 1924)
1904 - Polska i Litwa na przełomie wieków średnich. Ostatnie dwunastolecie Kazimierza Jagiellończyka
1907 - Studya i szkice z czasów Kazimierza Jagiellończyka
1923 - Historia Polski 1429 - 1506
1927 - Akta Aleksandra króla polskiego... (1501 - 1506)
1936 - Jan Olbracht
1940 - Aleksander Jagiellończyk
Dla Polskiego Słownika Biograficznego napisał życiorys Jana Długosza (tom V, 1939-1946).;
kalendarium
1873-1875 - studiował historię na Uniwersytecie Lwowskim
1875 - przeniósł się do Wiednia
1878 - uzyskał doktorat filozofii
1879-1880 - uczył historii w II Gimnazjum we Lwowie
1880-1883 – pracował w bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich
1883-1905 – pracował w Bibliotece Uniwersytetu Lwowskiego
1886 - współzałożyciel i członek Towarzystwa Historycznego we Lwowie
1893 - otrzymał stanowisko kustosza
1895 - został zastępcą dyrektora
1902 - został konserwatorem dla Galicji Wschodniej
1904-1905 – redaktor „Kwartalnika Historycznego”
1905 - przeniósł się do Krakowa
1905-1926 - dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej
1907 - został powołany na członka-korespondenta Akademii Umiejętności w Krakowie
1912-1927 - prezes Oddziału Krakowskiego Polskiego Towarzystwa Historycznego
od 1920 - jako profesor honorowy prowadził na Uniwersytecie Jagiellońskim wykłady
1920, 1929-1930 - był zastępcą dyrektora Biblioteki Książąt Czartoryskich
1920 - został członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności
1921 - członek Towarzystwa Naukowego we Lwowie
1921-1927 – profesor UJ
1922 – doprowadził do uzyskania gruntu pod budowę nowego gmachu Biblioteki Jagiellońskiej
1923 - współzałożyciel i członek Towarzystwa Przyjaciół Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie
1924 - członek honorowy Polskiego Towarzystwa Historycznego
1927-1933 - był inspektorem Biblioteki PAU
1927 - został członkiem honorowym Związku Bibliotekarzy Polskich
1936 - otrzymał nagrodę PAU im. Barczewskiego za pracę Jan Olbracht
1936 - laureat nagrody naukowej miasta Lwowa
czytaj więcej w iPSB...
źródła:
Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000
Jan Adamczewski, Krakowskie rody, Kraków 1994
Marek Jerzy Minakowski, Wielka genealogia Minakowskiego (Wielcy.pl), wydanie z 05.02.2020