Otton I Wielki
(23 listopada 912 - 7 maja 973 Memleben)
książę Saksonii, król niemiecki i cesarz rzymski
rodzina
z dynastii Ludolfingów
syn Henryka I Ptasznika, króla Niemiec i jego drugiej żony Matyldy z Ringelheim, córki saskiego hrabiego Dytryka
dwukrotnie żonaty:
Pierwsza żona Edyta Angielska, córka króla Edwarda Starszego
dzieci: Ludolf (930 - 6 września 957), książę Szwabii: Ludgarda (? - 18 listopada 953), od 947 roku żona Konrada Czerwonego, księcia Lotaryngii
Druga żona, ślub w październiku 951, Adelajda, córka króla Burgundii – Rudolfa II
dzieci: Henryk (952 - 7 kwietnia około 954): Bruno (953 - 8 września 957); Otto II (955 - 7 grudnia 983), cesarz rzymski: Matylda (pod koniec 955 - 6 lutego 999), opatka w Quedlinburgu
Z nieformalnego związku, prawdopodobnie z córką Tęgomira księcia Stodoran, pochodził: Wilhelm (?-968), arcybiskup Moguncji
biogram
Został królem Niemiec w drodze elekcji, uroczysta koronacja odbyła się w Akwizgranie. Po koronacji zwalczył bunt książąt Saksonii, Bawarii, Lotaryngii i Frankonii wspieranych przez braci Ottona Thankmara i Henryka i rozpoczął proces umacniania władzy opierając się na Kościele i związkach dynastycznych.
Był władcą wyjątkowym, znacznie przekraczającym standardy epoki, którego porównać można jedynie z Karolem Wielkim. Posiadał cechy wielkiego przywódcy, odznaczał się poczuciem sprawiedliwości, umiał wykorzystywać swoje talenty militarne i dyplomatyczne.
Prowadził politykę ekspansywną wobec Słowian tworząc na ich terenach liczne marchie, osiągając brzegi Odry. Uzależnił od Niemiec Włochy, Czechy i Danię, na podbitych terenach wprowadzał chrześcijaństwo. Pokonał Madziarów w bitwie na Lechowym Polu koło Augsburga, powstrzymując ich najazdy na środkową Europę.
Przez papieża Jan XII został w Rzymie koronowany na cesarza rzymskiego, przestał być jednym z wielu europejskich władców, a zaczął przewodzić całemu chrześcijańskiemu światu. Zamierzał doprowadzić do pojednania z Cesarstwem Bizantyńskim. Domagał się jednak prowincji bizantyńskich na Półwyspie Apenińskim. W tym celu wysłał do Konstantynopola biskupa Cremony Liutpranda. Misja zakończyła się fiaskiem, a Bizancjum wysłało do Italii wojsko i okręty wojenne. Otton I podjął wówczas najazd na ziemie Cesarstwa Bizantyńskiego w Italii, przerwał wyprawę i opuścił południowe Włochy pozostawiając dalszą wojnę Pandolfowi z Kapui, który wkrótce dostał się do niewoli bizantyńskiej. Otton posłał na południe Włoch kolejne wojska, które rozbiły armię bizantyńską w bitwie pod Ascoli (Asculum). Mimo zwycięstwa Ottona sytuacja w południowych Włoszech nie uległa zmianie.
W tej sytuacji Otton zaproponował Cesarstwu Bizantyjskiemu zwrot podbitych ziem na terenie Włoch w zamian za wzajemne uznanie tytułów cesarskich. Układ ten został przypieczętowany małżeństwem Ottona II z księżniczką Teofano, krewną cesarza bizantyjskiego Jana I Tzimiskesa.
Gdy zmarł w wieku 60 lat, swemu synowi, Ottonowi II, zostawił państwo silne i stabilne. Jego wpływ na czasy, w których żył, był tak doniosły – w dziedzinie sztuki, literatury, architektury – że termin „epoki ottońskiej” upowszechnił się w historii.
Został pochowany w katedrze w Magdeburgu.
kalendarium
936 – wybrany królem Niemiec, koronowany w Akwizgranie
939 – stłumił bunt książąt Saksonii, Bawarii, Lotaryngii i Frankonii
955 VIII 10 - pokonał Węgrów w bitwie na Lechowym Polu
962 II 2 – został koronowany na cesarza rzymskiego
od 963 – według przekazu kronikarza Thietmara otrzymywał trybut od Mieszka I z części jego ziem
967 - uczynił cesarzem swego syna Ottona II
967 - zamierzał doprowadzić do pojednania z Cesarstwem Bizantyńskim
969 - przerwał najazd na ziemie Cesarstwa Bizantyńskiego i opuścił południowe Włochy
969 – wojska Ottona rozbiły armię bizantyńską w bitwie pod Ascoli (Asculum)
972 - zaproponował Cesarstwu Bizantyjskiemu zwrot podbitych ziem na terenie Włoch w zamian za wzajemne uznanie tytułów cesarskich
źródła:
Jerzy Strzelczyk, Otton I Wielki, Poznań 2018
Robert F. Barkowski: Die Ottonen und das Konzept eines vereinten Europa, Berlin 2014
Dworzaczek W., Genealogia, Warszawa 1959, tablica 43