Miodoński Jan Józef
(6 III 1902 Tarnobrzeg – 30 IX 1963Kraków)
lekarz laryngolog
rodzina
syn Józefa, sędziego powiatowego, i Julii z Siekierzyńskich
biogram
Zdał maturę w gimnazjum w Wadowicach, następnie ukończył studia medyczne na UJ i rozpoczął pracę w Klinice Otolaryngologicznej, został jej kierownikiem. Otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, był inicjatorem budowy nowej kliniki.
Aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau, był więziony w Krakowie, Wrocławiu oraz Sachsenhausen i Dachau, po zwolnieniu został lekarzem Ubezpieczalni Społecznej w Krakowie, prowadził tajne zajęcia uniwersyteckie i prywatną praktykę.
Po wojnie profesor UJ i AM, twórca nowoczesnych metod operacyjnych. Świetny operator o niezrównanej lekkości prowadzenia skalpela i świetnym wyczuciu warstwy – cytat za „Biogramy uczonych polskich”. Pierwszy w Polsce wprowadził badania audiometryczne słuchu i mikrochirurgię ucha oraz zapoczątkował operację radykalnego usunięcia raka krtani. Przez wiele lat pełnił funkcję konsultanta kraju w otolaryngologii, kształtował jej poziom w Polsce.
Wydał około 166 publikacji z laryngologii, zagadnień ogólnolekarskich i przyrodniczych.
Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego, Towarzystwa Otolaryngologów Bułgarskich, Royal Society of Medicine, Kawalerem Krzyża Kawalerskiego i Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski, członkiem korespondentem PAU i członkiem rzeczywistym PAN. Poseł do Sejmu PRL jako bezpartyjny.
Był znakomitym znawcą historii i zabytków Krakowa, utalentowanym gawędziarzem z dużym poczuciem humoru, interesował się żywo filozofią, sprawami przyrodoznawstwa i literatury.
Pochowany na cmentarzu Rakowickim (Kwatera LXVIII zachodnia, grobowiec 1).
wybrane publikacje:
1931 - Leczenie błędnikowe powikłań w przypadkach ropnego schorzenia ucha środkowego
1934 - Rola błędnika w poczuciu i pojmowaniu przestrzeni
1953 – 1954 - Leczenie raka krtani
1958 – esej O talencie lekarskim
1958 – esej Zmysły a uzdolnienia
kalendarium
1926 - ukończył studia medyczne na UJ i rozpoczął pracę w Klinice Otolaryngologicznej
1929 - przebywał w Wiedniu, gdzie zdobył duże doświadczenie chirurgiczne
1934 - habilitował się na UJ i został kierownikiem Kliniki Otolaryngologicznej UJ
1935 - został kierownikiem Oddziału Otolaryngologicznego Szpitala św. Łazarza
1936 – rozpoczął badania audiometryczne w Polsce
1937 - otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego
1939 XI 6 - aresztowany w Sonderaktion
1940 XII - wrócił z obozu i prowadził prywatną praktykę
1944 - prowadził tajne zajęcia uniwersyteckie
1945 – został członkiem PAU
1945 - objął ponownie klinikę
1946 – sformułował solenoidową teorię słuchu
1946 - został profesorem zwyczajnym
1949 – opracował tympanoplastykę, chirurgię czynnościową ucha środkowego
1952 – został członkiem PAN
1957 - 1963 - był bezpartyjnym posłem na Sejm PRL
1996 – jego imieniem nazwano ulicę w X dzielnicy Swoszowice, przecznicę ulicy Maksymiliana Rutkowskiego
bibliografia:
Teresa Stanisławska-Adamczewska, Kraków, ulica imienia …, Kraków 2000
Encyklopedia Krakowa, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa – Kraków 2000
Biogramy uczonych polskich, Oprac. Andrzej Śródka, Paweł Szczawnicki, Wrocław 1985 – 1992.