Gałuszka, Maryacki Hejnał

Rwij się w świat

złoty Hejnale,

z wichrem w przegony!

Ponad Bałtyku fale –

ponad Tatr śnieżne korony –

nad dachy polskich chat –

rwij się w świat!

Stanęły zboża zasłuchane:

łza rosy ścieka w dół ich rzęsą

na purpurowe maki…

W słońcu się jarzy

las husarzy;

konie okryte w srebrną pianę,

strojne w szkarłatne krwi czerpaki

w wichrach śnieżnemi grzywy trzęsą

i niebiosami rwą…

A na nich kraśni

skrzydlaci woje;

srebrne ich miecze, złote ich zbroje

palą się skrą…

Lecą rycerze przecudnej baśni

w niebieskie wrota,

cali w lśni złota –

w blaskach i chwale –

w gromkim hejnale

błękitem niebios rwią…

Przez srebrne miecze

w kroplach w dół ciecze

świt różany

na łany

szkarłatną, świeżą krwią…

Stanęły zboża zasłuchane:

łza rosy ścieka w dół ich rzęsą

na purpurowe maki…

Rwij się w świat

złoty Hejnale!

Niech się po niebie

pieśń Twa kolebie…

Leć w niedościgłe dale

od wieży złotej korony –

z wichrem w przegony,

nad strzechy polskich chat –

rwij się w świat!

Józef Aleksander Gałuszka, Maryacki Hejnał