Gałuszka, Dzwon Zygmunta

Olbrzymi dzwon królewski zastygł w martwej głuszy,

dzwon, którego potędze pieśni nie ma granic:

gdy zahuczy, to sięgnie tatrzańskich krzesanic

i falami Bałtyku, jak wicher poruszy.

On, co zginał proporce i skrzydła husarzy,

lecących w huraganie jego dźwięków w boje

i witał, gdy wracali w domowe podwoje –

dziś zastygł nieruchomy - sen przeszłości marzy.

Zygmuncie! – pieśni twojej piorunnej czekamy,

rozkołysz serce złote i ogłoś dzień Słońca -

hejnały trąb anielskich roześlij za gońca,

niech wstrząsną ziemią całą, lecąc w niebios bramy -

niechaj głos twój potężny usłyszą bluźnierce -

Zygmuncie! Dzwonie królów! Rozkołysz swe serce!

Józef Aleksander Gałuszka, Z Wawelu. Dzwon Zygmunta, 1916