Gałuszka, W podziemiach

Cisza w podziemiach legła, a trumna przy trumnie

to marmurem, to złotem żałobnie połyska;

z bojaźnią jakąś świętą wymawiasz nazwiska,

tych, co żyli i marli po królewsku, - dumnie.

Wszyscy oni wielkością i sławą rówieśni,

którzy tutaj wieczyste zajęli posłanie:

króle w złotej koronie i ów wódz w sukmanie

i wieszcz z wieńcem wawrzynu nieśmiertelnej pieśni.

Duch ich wiecznie w cudownej odżywa legendzie

i lśni, jak błyskawica przed polskim narodem:

srebrnymi orła skrzydły kreśli bieg swój przodem –

syn trumien i popiołów, a zawsze żył będzie,

z piastowskich zrodzon prochów spopielonych kości

z wiekuistej swobody i z nieśmiertelności.

           Józef Aleksander Gałuszka, Z Wawelu. W podziemiach, 1916