Witanie wiosny 

[…]

Wiosna, na niebie wiosna, dziewicza i jasna

Słoneczną gra źrenicą, z piersi tchnie woniami,

Za każdem tchnieniem strzela z ziemi gwiazdka krasna

Stokroci i żywemi drga w niebo rzęsami,

A stara Wisła szumi i otrząsa lody,

Co ją mroźnemi pęty okuwały zimą,

I błękitem rozbarwia swoje białe wody,

A szelestem fal wszczęła gawędę rodzimą

Z ziemicą okoliczną – pod Wawelu grodem

Nadęła pierś matczyną, białą, dumy pianą

Bo w niej zamkowe baszty błyszczą słońca wschodem

I tulą do jej piersi swoją skroń rumianą,

I szepcą jej przeszłości wielkie, świetne dzieje

A obecną odmianę – to z żalu fal jękiem,

Rozpacznie wraz zaszumi – powodzią wyleje,

Na błonia Zwierzynieckie – wnet ściszonym dźwiękiem

Spływa w stare koryto – a płynie w nadzieje!

[...]

O ziemio! jakżeś śliczna w majowej sukience,

Słońcem się cała złocisz, tchniesz Wisły falami,

Skowronek pacierz ranny zmówił ci w piosence

A gród Krakowa w chórze zamodlił dzwonami.

[...]

Franciszek Żygliński, 1844